π. Παύλος Παπαδόπουλος
Εάν γεμίσεις την καρδιά σου με τους άλλους...δεν χωρά πλέον το εγώ σου· μα τότε όμως είναι που βρίσκεσαι και υπάρχεις.

«Μ’ ἔμαθε νά προσεύχωμαι κατανυκτικά καί μέ δάκρυα μία ἁπλῆ γυναικούλα, πού κατοικοῦσε στό Πέραμα Πειραιῶς καί τήν ἀποκαλοῦσαν περιφρονητικά ὄχι μέ τ’ ὄνομά της, ἀλλά μέ τό παρατσούκλι “ἡ Αὐγουλοῦ”, γιατί πούλαγε φρέσκα αὐγά, νά ἐξοικονομήση τόν “ἄρτον τόν ἐπιούσιον”.

Δημήτρης Μπουραντάς
Είναι δυο εργάτες που έσπαζαν πέτρες, τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι κτιστάδες και έχτιζαν μια εκκλησία.
Ένας περαστικός παρατηρεί ότι ο ένας από τους δύο εργάτες δούλευε λες και ήταν σε καταναγκαστικά έργα, χωρίς διάθεση, με τη μέγιστη επιτρεπόμενη οκνηρία, αγανακτισμένος με την κακή του μοίρα που τον έφερε να σπάει πέτρες.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η πρώτη εντολή από τον Δεκάλογο της Παλαιάς Διαθήκης είναι «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί». Σήμερα όμως λατρεύουμε  το αυτοείδωλό μας. Αν σκεφτούμε ότι στα σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που ανεβάζουν κυρίως οι έφηβοι στις φωτογραφίες των φίλων τους δεσπόζει το «θεός/θεά», θα διαπιστώσουμε ότι καμία απάντηση  στα ερωτήματα και την κριτική που κάνουν οι νέοι δεν θα έχει αντίκρισμα αν δεν παραιτηθούν από την θεοποίηση του εαυτού τους. 

Δανάη Γεωργιάδου.
Η Εκδήλωση έγινε για να τελεστούν τα εγκαίνια της Νέας Πτέρυγας του Σχολείου, να παρουσιαστεί το έργο της ψηφιοποίησης του Αρχείου του Σχολείου και να γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του λογοτέχνη Κύπρου Χρυσάνθη στα Προπύλαια του κτηρίου του Σχολείου.

… Με αυτές τις φαντασιώσεις ο άνθρωπος αποκόπτεται από την αληθινή κοινωνία (communion) και απομονώνεται στην κόλαση του ατόμου, του ισχυρογνώμονα εαυτού.

Η Παιδοψυχίατρος κα Μερσίνη Αρμενάκα μιλά στο φακό της "Πεμπτουσίας" για το φαινόμενο της μανιοκατάθλιψης στην εφηβική ηλικία και τους τρόπους αντιμετώπισής του.

Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
Στο Ρώσσικο καθίδρυμα, κάπου στην Ηλιούπολη, που φιλοξενήθηκε, μετά τον κλονισμό της υγείας του και την αδυναμία του να συνεχίσει τη μοναχική ζωή στην Άκοβα, η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη. Το νέο «κελλί» το είχε «καταδιακοσμήσει» με τις εικόνες όλων των Αγίων. Θύμιζε ιερή σύναξη κάπου ψηλά στο βασίλειο των ουρανών. Έτσι φανταζόταν τον Παράδεισο και τον βίωνε, ώς την ώρα της κοίμησής του, το Φλεβάρη του 2002, μετά από την οποία, πέρασε την Πύλη του, και τον βιώνει πραγματικά στην απέραντη αιωνιότητα.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η προσευχή δεν είναι απώλεια χρόνου, ούτε οπισθοδρόμηση ούτε μοιρολατρία και παθητικότητα. Είναι έξοδος από το εγώ μας. Είναι η αναφορά της ύπαρξής μας στον Θεό, όποιον δρόμο και να ακολουθούμε, όποια ανάγκη κι αν έχουμε, όποια ελπίδα κι αν αναζητούμε.