Πριν από χρόνια είχε γνωρίσει μια κοπέλα.
Ψηλή, αρχοντική, με μάτια λυπημένα που αναζητούσαν ένα λιμάνι αποδοχής.
Την αγάπησε αυτή την κοπέλα. Κι αυτή τον αγάπησε.
Ήταν καλός, απλός, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς ζήλιες και μαλώματα. Του αρκούσε που ήταν μαζί της.

Δυο καρδιές μέσα στην παγωμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα της καθημερινότητας, μπορούν άραγε να διατηρηθούν ζεστές;

Η Εκκλησία συνιστά στους γονείς να βοηθούν τους εφήβους ώστε να μην χάνουν τους στόχους τους, χωρίς όμως να τους ασκούν ηθική τρομοκρατία όταν ερωτεύονται. Ταυτόχρονα συνιστά στους εφήβους να μάθουν να σχετίζονται με υπομονή, με μοίρασμα και με την χαρά της συντροφικότητας, χωρίς την βιασύνη να τα ζήσουν όλα. Και ο Θεός θα βοηθήσει να περιμένουν όσο χρειαστεί!

π. Λίβυος.
Ο Θεός επέλεξε να φανερώνεται στον κόσμο και κυρίως στις ανθρώπινες καρδιές ως πάσχων και σιωπών.

π. Γεωργίου Δορμπαράκη.
Κύρια σημεῖα ὁμιλίας πού πραγματοποιήθηκε στήν Εὐαγγελίστρια Πειραιῶς, τήν 13η Ἰανουαρίου 2018, στήν κοπή πίτας τῆς ἐνορίας πρός τιμήν τῶν συνεργατῶν τοῦ Ναοῦ.

Ο κάθε Έλληνας, χωρίς καμμιά μισαλλοδοξία για κανένα άλλο έθνος, έχει χρέος να αγαπά και να αγωνίζεται για την πατρίδα του. Με όποιον τρόπο μπορεί. Άλλος στην πρώτη γραμμή, άλλος στη δεύτερη, άλλος στα μετόπισθεν. Άλλος με τα όπλα, άλλος με τον λόγο, άλλος με την πέννα, άλλος με την παρουσία του στο κάλεσμά της, ο καθένας με το δικό του χάρισμα.

Όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς: «Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!» Ας μην βάλουμε την υπογραφή μας σε οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία».

Αγώνας είναι παιδιά μου η ζωή. Και σε κανέναν αθλητή, σε κανένα αγώνισμα δεν χαρίζεται το μετάλλιο. Τουλάχιστον τώρα γνωρίζεται κάποια μυστικά του αγωνίσματος που συμμετέχουμε. Προπονηθείτε αληθινά, αγωνιστείτε σωστά και το μετάλλιο θα έρθει. Το θαύμα που ζητάτε θα έρθει. Το έχω δει να συμβαίνει πολλές πολλές φορές. Πιστέψτε με.

Ανδρόγυνο ο κυρ-Αλέκος και η κυρά-Καίτη, παντρεμένοι το 1920 περίπου. Κατοχή-εμφύλιος-φτώχεια κάργα και των γονέων. Η κυρά-Καίτη ευλαβέστατη, προσευχή, εξομολόγηση, θεία κοινωνία κλπ.

Η Μαρία δεν την ήξερε αυτή την ιστορία. Αφού πήραν ευλογία, πήραν το δρόμο για το σπίτι. Η μικρή σκεφτόταν το θαύμα του αγίου Θεοδώρου. Της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Η μητέρα χαιρόταν που έβλεπε την κόρη της έτσι σκεφτική. Μα πιο πολύ χαιρόταν που είχε φτιάξει και προσφέρει κόλλυβα και θα μνημονεύονταν οι ψυχές των ανθρώπων που είχαν φύγει. Και φυσικά χαιρόταν, που η κόρη της είχε μάθει για το Ψυχοσάββατο από πρώτο χέρι.