Η Εκκλησία παραδίδει μόνο ότι παρέλαβε. Παρέλαβε ένα μυστήριο και ένα θαύμα και συνεχίζει να το διαιωνίζει στους αιώνες.

Για εμάς είναι ο τόπος μας, που μένουμε στέρεοι σε αυτόν, κάποτε μιλώντας σιωπηλά και κάποτε εκφράζοντας την σιωπή μας με δάκρυα και προσευχές μόνο στην Παναγία.

Αὐτὸς εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.

Σᾶς βεβαιώνω ὅτι σύντομα θὰ δεῖτε νὰ ἔχει ἀνοίξει ὁ οὐρανός, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνεβαίνουν καὶ νὰ κατεβαίνουν πάνω στὸν Υἱὸ τοῦ ᾿Ανθρώπου..

Πολλοί την Κυριακή θα βγουν μετά τη λειτουργία, κρατώντας μια εικόνα. Σημασία όμως έχει, αν εσύ, αν εγώ, αν όλοι μας περιφερόμαστε στον κόσμους ζωντανές εικόνες Θεού. Μόνον αυτές οι εικόνες μπορεί να γίνουν αφορμή, ο κόσμος να αναζητήσει και τη δική του αναστήλωση.

Δεν γνωρίζουν, ότι για τους ιστορικούς του μέλλοντος αυτό θα είναι στίγμα για την εποχή μας;

Η πρόσφατη απώλεια των σημαντικών Ελλήνων ζωγράφων, Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Κουνέλη, φέρνει στο μυαλό τα όσα είπαν, για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.

Το σύγχρονο σχολείο, με τη λογική των δικαιωμάτων και την αποποίηση των υποχρεώσεων, χρειάζεται να υπερβεί τον εαυτό του για να συμβάλει στον τονισμό της ανάγκης για αγάπη που γίνεται προθυμία της διακονίας του άλλου και του σπιτιού.

Ο άγιος υπήρξε άφθαστος λειτουργός του Υψίστου, όχι γιατί ήταν καλλίφωνος ή έβγαζε ωραία κηρύγματα – τίποτε από αυτά – αλλά γιατί λειτουργούσε με αίσθηση ψυχής, «κατεβάζοντας στη γη τον ουρανό».