Νιώθω πολύ περίεργα, ομολογώ, όταν κάποιοι γνωστοί εκμυστηρεύονται ότι θέλουν να μπλέξουν με την πολιτική ή τα κοινά γενικώς.

«Θέλω ένα ευχέλαιο!»

Όταν σε κρίνουν αυστηρά και η στενοχώρια κυκλώνει ως πνιγμός την καρδιά σου, να θυμάσαι ένα πράγμα, ότι κανείς δεν θα ζήσει την ζωή σου.

H «Σιωπή» του Σκορσέζε, αφιερωμένη στους χριστιανούς μάρτυρες της Ιαπωνίας και στους ιερείς τους, ad majorem Dei gloriam, μένει πολύ πιστή στο ομότιτλο αριστουργηματικό μυθιστόρημα 1966 του Σουσάκου Εντο.

Ο Ακάθιστος Ύμνος μοιάζει με ένα αέναο και συνεχές ταξείδι. Ένα εσώτερο ταξείδι ψυχαγωγίας στα πιο οικεία μέρη και σημεία της καρδιάς και συνάμα άγνωστα -στα κατ’ εξοχήν απλησίαστα. Σ’ αυτά τα πιο καίρια της ζωής μας που ένας ολόκληρος τρόπος ζωής δεν σε αφήνει να δεις, να πλησιάσεις, να γνωρίσεις, να οικειοποιηθείς.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική έχει μόνο ύφος και όχι ήθος. Βέβαια το ήθος αφορά τα πρόσωπα κι όχι τα πράγματα. Αλλά εδώ γίνεται λόγος για το φορέα της εκκλησιαστικής μουσικής.

Ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος είναι προσωρινός και διαρκεί όσον καιρόν θα ευρίσκωνται εις αυτό που ονομάζομε, μέση κατάστασις των ψυχών.

Όταν ξαναήλθε για την εξομολόγηση έλαμπε το πρόσωπό του.

Βαφτιστήκαμε Ορθόδοξοι στην μικρή μας ηλικία, ακολουθούμε την πίστη των γονέων μας, ανήκουμε σε μία χώρα στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει πιστεύουσα στο ορθόδοξο δόγμα, χωρίς βεβαίως να εξετάζουμε αν η πίστη είναι στην πράξη ενεργός, συνεχίζουμε μία μακραίωνη παράδοση μια και είμαστε Έλληνες.

Πολλά έχουν γραφτεί για το πολύνεκρο τροχαίο που σημειώθηκε την 26η Φεβρουαρίου 2017. Και μάλιστα πολλά θα ξαναγραφτούν μετά από επόμενο δυστύχημα…