Ὅλα γιὰ τὸ παιδί! Αὐτὸ ἦταν κάποτε τὸ σύνθημα μιᾶς κοινωνίας, πού μὲ ἁγνὴ ἀγάπη ἄγγιζε τὸ πρόσωπο τοῦ μικροῦ παιδιοῦ καὶ μὲ τρυφερὸ σεβασμὸ τὸ ἔπλαθε φυσιολογικά.

Τα τελευταία χρόνια οι γονείς με μεγάλη εμπλοκή αποκαλούνται από τους ειδικούς γονείς ‘ελικόπτερο’, που αιωρούνται δηλαδή πάνω από το παιδί – μαθητή, με τρόπους που θα μπορούσαν να εμποδίζουν τη μάθηση και την ανάπτυξη του.

Οι συνέπειες της πολιτιστικής λιμοκτονίας δεν είναι δραματικές και γρήγορες. Δεν είναι τόσο εύκολα ορατές.

Κι αν νιώθεις κουρασμένη και κουρασμένος από τους γύρω σου μην αποκάμεις. Βγες άλλο ένα ραντεβουδάκι μαζί Του να τα ξεχάσεις όλα.

Την Κυριακή 3 Ιουνίου 2018 στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιώς πραγματοποιήθηκε η 33η Γιορτή Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. Σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, απένειμε στον Γέροντα Εφραίμ την ανώτατη τιμητική διάκριση της τοπικής Εκκλησίας, τον Σταυρό του Αγίου Σπυρίδωνος, Πολιούχου Πειραιώς.

Ἔνοχη φόνου ἀσφαλῶς ἡ 22χρονη φοιτήτρια. Μὰ μυριάδες φορὲς πιὸ ἔνοχοι οἱ αὐτουργοὶ τῶν ἀμβλώσεων (ἐκτρώσεων). Ἑκατομμύρια φορὲς πιὸ ἔνοχο εἶναι τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, πού μὲ νόμο του ἐπευλογεῖ τὸ φόνο ἀθώων παιδιῶν καὶ χρηματοδοτεῖ τοὺς φυσικοὺς αὐτουργοὺς τῆς βρεφικῆς μαζικῆς δολοφονίας.

Μια Εκκλησία, η οποία δέχεται τον σύγχρονο έφηβο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός, μπορεί να αποτελέσει μια «διαφορετική» Εκκλησία η οποία σίγουρα θα γοητεύσει και θα  αποτελέσει  πόλο έλξης για τη δημιουργία μιας σχέσης φανερώνοντας ότι η Εκκλησία ταιριάζει στους έφηβους.

Η Ορθοδοξία θα διδάξει στον κόσμο την ανυπέρβλητη αξία του ανθρώπου ως πρόσωπο, την κοινωνία των προσώπων κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας στη θέση της ατομοκρατίας ή του απρόσωπου και βάρβαρου κολλεκτιβισμού, την ελευθερία στο βασίλειο του πνεύματος, τον σεβασμό και την πίστη στον προσωπικό Τριαδικό Θεό, τη σχετική αξία των υλικών αγαθών, το πνεύμα της δημιουργικότητας και το φρόνημα της θυσίας.

Βγῆκε ἀπό τό σπήλαιο πού ἀσκήτευε καί προχώρησε πρός τό γειτονικό του κελλί, τοῦ ἀββᾶ Ἰάκωβου. Τά λιγοστά του τρόφιμα τελείωναν κι ἔπρεπε νά ἐξασφαλίσει τά τῆς ἐρχόμενης ἑβδομάδας: λίγα παξιμάδια, λίγη φακή, λίγα ἀγριόχορτα. Ἀσκητικός στό ἔπακρο ὁ Ἰσαάκ ζοῦσε μέ ἐλάχιστα, ὅπως ἄλλωστε κι ὅλοι οἱ ἄλλοι Πατέρες πάνω σ’ αὐτό τό εὐλογημένο βουνό πού βρίσκονταν, ἕξι μίλια μακριά ἀπό τήν πόλη Λυκώ τῆς περιοχῆς τῆς Θηβαΐδας τῆς Αἰγύπτου, ἀλλά αὐτά τά ἐλάχιστα ἔπρεπε νά τά ἔχουν. Κι ὁ ἕνας ἐνίσχυε τόν ἄλλον, ὁ ἕνας ἐξυπηρετεῖτο ἀπό τόν ἄλλον...

Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές φαντάζει αδύναμος να τα ξεπεράσει τα πάθη του, για ένα πολύ απλό λόγο, που δυστυχώς μας διαφεύγει. Ότι για να ξεπεράσει κάποιος ένα πάθος, που έστω ψευδώς και καταστροφικά κάτι του δίνει, πρέπει να βρει ένα άλλο τρόπο να καλύψει την ανάγκη του. Με κενά δεν έζησε ποτέ κανείς, ή τα γέμισε ή τον άδειασαν…