Στο Άγιον Όρος, μεταξύ της περιοχής της Μεγίστης Λαύρας και των Καυσοκαλυβίων, ζούσε πριν από πολλά χρόνια ένας μοναχός, ο πατήρ Πανάρετος...

Είναι κρίμα εργάτες του ευαγγελίου να γίνονται παίγνια στα χέρια του διαβόλου...

Νιώθω πολύ περίεργα, ομολογώ, όταν κάποιοι γνωστοί εκμυστηρεύονται ότι θέλουν να μπλέξουν με την πολιτική ή τα κοινά γενικώς.

«Θέλω ένα ευχέλαιο!»

Όταν σε κρίνουν αυστηρά και η στενοχώρια κυκλώνει ως πνιγμός την καρδιά σου, να θυμάσαι ένα πράγμα, ότι κανείς δεν θα ζήσει την ζωή σου.

H «Σιωπή» του Σκορσέζε, αφιερωμένη στους χριστιανούς μάρτυρες της Ιαπωνίας και στους ιερείς τους, ad majorem Dei gloriam, μένει πολύ πιστή στο ομότιτλο αριστουργηματικό μυθιστόρημα 1966 του Σουσάκου Εντο.

Ο Ακάθιστος Ύμνος μοιάζει με ένα αέναο και συνεχές ταξείδι. Ένα εσώτερο ταξείδι ψυχαγωγίας στα πιο οικεία μέρη και σημεία της καρδιάς και συνάμα άγνωστα -στα κατ’ εξοχήν απλησίαστα. Σ’ αυτά τα πιο καίρια της ζωής μας που ένας ολόκληρος τρόπος ζωής δεν σε αφήνει να δεις, να πλησιάσεις, να γνωρίσεις, να οικειοποιηθείς.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική έχει μόνο ύφος και όχι ήθος. Βέβαια το ήθος αφορά τα πρόσωπα κι όχι τα πράγματα. Αλλά εδώ γίνεται λόγος για το φορέα της εκκλησιαστικής μουσικής.

Ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος είναι προσωρινός και διαρκεί όσον καιρόν θα ευρίσκωνται εις αυτό που ονομάζομε, μέση κατάστασις των ψυχών.

Όταν ξαναήλθε για την εξομολόγηση έλαμπε το πρόσωπό του.