συν...οδοιπορία

Παρόλη την αγιότητα της εντολής, ο άνθρωπος με σκοτισμένο το νου και αμαυρωμένη την εικόνα του εκ της αμαρτίας, δυστυχώς στις μέρες μας, διαστρέφει και αυτόν τον εκ Θεού γνήσιο λόγο για την Νηστεία. Έτσι, παύει να νηστεύει.

Με αφορμή τη τελετή ονοματοδοσίας του 1ου ΕΠΑΛ Νίκαιας σε 1ο ΕΠΑΛ Νίκαιας «Παναγιώτης Γιαννάκης», μετά από πρωτοβουλία της Διευθύντριας και του Συλλόγου Διδασκόντων, ήλθε στη θύμησή μου εκδήλωση που παρακολούθησα σε σχολείο της πόλης μας, με προσκεκλημένο τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Το ακροατήριο αποτελούσαν μαθητές της Β΄ και Γ΄ τάξης Λυκείου. Θα σχολιάσω τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της όλης παρουσίας του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Oι προκλήσεις της εποχής μας και οι επιτακτικές ανάγκες για μεγαλύτερη συνεργασία και προσέγγιση όλων των Χριστιανών, όπως άλλωστε και όλων των ανθρώπων καλής θελήσεως, πρέπει να εκλαμβάνονται όχι μόνο ως αφορμές για εξωτερική δραστηριοποίηση, αλλά και ως προκλήσεις για εσωτερική ενεργοποίηση και πληρέστερη βίωση της αλήθειας του Χριστού. Και αν αυτό ισχύει για όλους τους Χριστιανούς, πολύ περισσότερο ισχύει για όσους πιστεύουν ότι ακολουθούν σταθερά την πορεία της μίας και αδιαίρετης καθολικής Εκκλησίας.

Η πίστη είναι η απάντηση σε κάθε είδος θανάτου. Μοναξιά, απαίτηση, διχασμός, απελπισία, ψευτοδιασκέδαση, ήττα, πόνος, δοκιμασία, αρρώστια, αγωνία δεν αντέχονται χωρίς τον Χριστό, χωρίς την ελπίδα της Ανάστασης μετά από κάθε σταυρό, είτε από δικά μας λάθη είτε από τις περιστάσεις της ζωής, είτε από την αδυναμία των άλλων.

Του π. Παύλου Παπαδόπουλου.
Ήταν χρόνια μόνη της. Το διαμέρισμά της έμοιαζε με αγιορείτικο κελλάκι. Ένα μικρό σαλονάκι σαν αρχονταρίκι για τους ελάχιστους και σπάνιους επισκέπτες με προέκταση μια μικρή κουζινούλα, ένα μπάνιο και ένα δωμάτιο.

Είναι Αυτή που μας δείχνει τον δρόμο για να ανεβούμε κι εμείς στον ουρανό. Δεν αρκεί μόνο ο Θεός να κατεβαίνει, χρειάζεται κι εμείς λίγο να ανεβαίνουμε.

Θαυμάζουμε την ακτινοβολία και την λάμψη της αγιότητας Της. Θαυμάζουμε Εκείνη, που τα φτερά της αγιότητας δεν πληγώθηκαν ποτέ από την πληγή της αμαρτίας.

Είναι ανάγκη να μιμηθούμε το ευλογημένο παράδειγμα της Παναγίας και των Αγγέλων. Καλούμαστε να βιώσουμε τη ζωή μας δοξολογώντας τον Κύριο και διακονούντες τους αδελφούς μας.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία διάχυτη απαισιοδοξία. Μόνο τα παιδιά και οι έφηβοι, οι οποίοι είναι στραμμένοι στον δικό τους κόσμο, κρατούνε μία νότα ευχάριστης αφέλειας που τους οδηγεί στο να είναι ήσυχοι για το μέλλον τους.

Δυσκολευόμαστε αφάνταστα, να καταλάβουμε οτι ο Θεός εισέρχεται στην ζωή μας, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, πολλές φορές παράδοξους, που ξεπερνάνε την δική μας"θρησκευτική" λογική. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οτι έχοντας τόσο πολύ περιορίσει μέσα μας, τον τρόπο παρουσίας του Θεού στην ζωή μας, δεν αντιλαμβανόμαστε, οτι είναι ήδη εκεί μέσα στην καθημερινότητα μας, με πολλές μορφές και τρόπους.