π. λίβυος
Γράφοντας την ημέρα της πρωτοχρονιάς για την μοναξιά που κρύβεται πίσω από τα στημένα επετειακά χαμόγελα, κάπως περίμενα ότι αρκετοί θα ήταν εκείνοι που θα ταυτίζονταν με την αλήθεια του κειμένου. Όμως αυτό που συνέβη ήταν πραγματικά απίστευτο. Δεκάδες μηνύματα κατέκλυσαν το inbox. Άνθρωποι που ξεσπούσαν σε λυγμούς, έκλαιγαν σαν παιδιά και ομολογούσαν φόβους, καημούς και αποτυχίες της ζωής τους. Όλοι άνοιγαν την καρδιά τους. Και ξέρετε πότε ανοίγει μια ανθρώπινη καρδιά; Όταν αισθανθεί ζεστασιά. Εκείνη την ώρα που θα νιώσει ότι ξέρεις να την αγαπήσεις!!!
Έγραψε μια όμορφη ψυχή, «Μετά απ’ αυτό….δεν έχω λόγια να σας πω. Το μόνο, αυτό που συνέβη… Πριν καν τελειώσω την ανάγνωση, πριν καν σκεφτώ το παραμικρό…ένιωσα τα δάκρυα μου στα μάγουλα μου! Αυτή μάλλον, θα ταν η ψυχή μου… Ευχαριστώ, που ζείτε…», “” Ένα παλικάρι πληγωμένο από το έρωτα με πήρε τηλέφωνο 1:20 τα ξημερώματα. «Πάτερ μου τι κείμενο ήταν αυτό;…. πάτερ πονάω… την Αγαπάω… μου λείπει…””..
Ήμουν σίγουρος ότι πίσω από τα επετειακά χαμόγελα και εκείνα τα μάτια που υγρά εύχονται «χρόνια πολλά και του χρόνου» ενώ μέσα τους ο χρόνος είναι αβάστακτος δήμιος της ζωής τους, κρυβόταν οδύνη και καημός.
Γιατί διαφορετικά η κάθε μέρα μας, θα ήταν γιορτή. Και δεν θα είχαμε ανάγκη να ξεσπάμε ως αντίδραση σε τέτοια φαγοπότια, φρενήρης ρυθμούς και ήχους. Όταν η καρδιά γιορτάζει δεν το φωνάζει, μα το ζει κι αυτό φαίνεται.
Οι ακραίες “διασκεδάσεις” των ημερών είναι φωνές ρημαγμένων ψυχών που αντιδράνε στο ψέμα που της έχει κυκλώσει. Όσο πιο άδειος τόσο πιο πολύ φωνάζεις. Και όλες αυτές οι φωτογραφίες από γλέντια και γιορτές, τι άλλο είναι, παρά μια προσπάθεια να πείσουμε τους άλλους μα κυρίως τον εαυτό μας, ότι «περνάμε καλά». Μα εάν περνούσαμε και είμαστε καλά, δεν θα χρειαζόταν να το δείξουμε αλλά να το ζήσουμε.
Η ζωή είναι μια γιορτή που ανθίζει στην καθημερινότητα. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε. Οι γιορτές είναι αφετηρίες, αφορμές, για να νοηματοδοτήσουμε την ζωή μας. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που ζει με έναν αυτοκαταστροφικό τρόπο μέσα σε μια και δυο ώρες ή μέρες, να ζήσει την χαρά. Δεν είναι ρεαλιστικό και φυσιολογικό.
Γιορτάζουμε για να λάβουμε μια χαρά που θα γίνει βίωμα ζωής καθημερινής
Όμως δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Αυτό το κενό στην καρδιά μας μπορεί να γεμίσει από Κάποιον που αγαπάει τα “χάλια” μας και θαυμάζει την ειλικρίνεια των λαθών μας. Κάποιον που δεν ερωτεύθηκε την εικόνα μας αλλά την πραγματικότητα μας. Που δεν μας αγάπησε γι αυτό που θα ήθελε να είμαστε μα γι’ εκείνο που θρυμματισμένοι είμαστε. Χριστέ μου σε ευχαριστώ που αγαπάς «τα μηδενικά που λαχταρούν να γίνουν φάντες….»
Έγραψε μια όμορφη ψυχή, «Μετά απ’ αυτό….δεν έχω λόγια να σας πω. Το μόνο, αυτό που συνέβη… Πριν καν τελειώσω την ανάγνωση, πριν καν σκεφτώ το παραμικρό…ένιωσα τα δάκρυα μου στα μάγουλα μου! Αυτή μάλλον, θα ταν η ψυχή μου… Ευχαριστώ, που ζείτε…», “” Ένα παλικάρι πληγωμένο από το έρωτα με πήρε τηλέφωνο 1:20 τα ξημερώματα. «Πάτερ μου τι κείμενο ήταν αυτό;…. πάτερ πονάω… την Αγαπάω… μου λείπει…””..
Ήμουν σίγουρος ότι πίσω από τα επετειακά χαμόγελα και εκείνα τα μάτια που υγρά εύχονται «χρόνια πολλά και του χρόνου» ενώ μέσα τους ο χρόνος είναι αβάστακτος δήμιος της ζωής τους, κρυβόταν οδύνη και καημός.
Γιατί διαφορετικά η κάθε μέρα μας, θα ήταν γιορτή. Και δεν θα είχαμε ανάγκη να ξεσπάμε ως αντίδραση σε τέτοια φαγοπότια, φρενήρης ρυθμούς και ήχους. Όταν η καρδιά γιορτάζει δεν το φωνάζει, μα το ζει κι αυτό φαίνεται.
Οι ακραίες “διασκεδάσεις” των ημερών είναι φωνές ρημαγμένων ψυχών που αντιδράνε στο ψέμα που της έχει κυκλώσει. Όσο πιο άδειος τόσο πιο πολύ φωνάζεις. Και όλες αυτές οι φωτογραφίες από γλέντια και γιορτές, τι άλλο είναι, παρά μια προσπάθεια να πείσουμε τους άλλους μα κυρίως τον εαυτό μας, ότι «περνάμε καλά». Μα εάν περνούσαμε και είμαστε καλά, δεν θα χρειαζόταν να το δείξουμε αλλά να το ζήσουμε.
Η ζωή είναι μια γιορτή που ανθίζει στην καθημερινότητα. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε. Οι γιορτές είναι αφετηρίες, αφορμές, για να νοηματοδοτήσουμε την ζωή μας. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που ζει με έναν αυτοκαταστροφικό τρόπο μέσα σε μια και δυο ώρες ή μέρες, να ζήσει την χαρά. Δεν είναι ρεαλιστικό και φυσιολογικό.
Γιορτάζουμε για να λάβουμε μια χαρά που θα γίνει βίωμα ζωής καθημερινής
Όμως δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Αυτό το κενό στην καρδιά μας μπορεί να γεμίσει από Κάποιον που αγαπάει τα “χάλια” μας και θαυμάζει την ειλικρίνεια των λαθών μας. Κάποιον που δεν ερωτεύθηκε την εικόνα μας αλλά την πραγματικότητα μας. Που δεν μας αγάπησε γι αυτό που θα ήθελε να είμαστε μα γι’ εκείνο που θρυμματισμένοι είμαστε. Χριστέ μου σε ευχαριστώ που αγαπάς «τα μηδενικά που λαχταρούν να γίνουν φάντες….»
π.λίβυος