«Τοπία» από ψυχικές διαδρομές – 42

Του π. Mαξίμου Constas

Ὅλες μας οἱ σκέψεις, ὅλα μας τά λόγια καί οἱ πράξεις δείχνουν πώς οἱ ἄλλοι δέν μᾶς ἀρέσουν, δέν τούς ἐμπιστευόμαστε, κι ἐκεῖνοι δέν ἐμπιστεύονται ἐμᾶς∙ τούς φοβόμαστε, δυσανασχετοῦμε μέ τήν ἴδια τήν παρουσία τους, τούς βλέπουμε σάν ἀπειλή, φοβόμαστε μήπως πάρουν τήν θέση μας, τά προνόμιά μας, τό κοινωνικό μας ἐπίπεδο, μήπως μᾶς ἐπισκιάσουν, κι ἔτσι τούς κακολογοῦμε καί τούς συκοφαντοῦμε, τούς ἀποκλείουμε, τούς ἀποκόπτουμε, τούς κρατᾶμε σέ ἀπόσταση, ξοδεύουμε ὅλη μας τήν ἐνέργεια χτίζοντας τοίχους γιά νά προστατεύσουμε τόν ἑαυτό μας, ἔτσι ὥστε νά γίνουμε ἀκοινώνητοι, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος∙ αὐτό σημαίνει καί ἀπάνθρωποι, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φύσει κοινωνικό ὄν. Ἀκόμη καί μέσα στόν ναό, στό θυσιαστήριο,  στ’ ἀλήθεια μπροστά καί στήν ἁγία τράπεζα κατά τήν Εὐχαριστία, εἴμαστε σκληρόκαρδοι, ἀμετανόητοι, ἀδιάφοροι, περισπασμένοι, ἀπαξιωτικοί, κυνικοί καί σαρκαστικοί∙ ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «πρό τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ σου παρέστηκα καί τῶν δεινῶν λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι – (καί νά πού στέκομαι μπροστά στήν πόρτα τοῦ ναοῦ σου καί δέν λέω νά ἀφήσω ἀπέξω τίς ἄσχημες σκέψεις μου).

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἑνότητα καί ὑπάρχει γιά νά δημιουργεῖ ἑνότητα. Προσευχόμαστε τακτικά «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς λέμε ὅτι «ἐκάλεσε σε ἑνότητα όλους». Ἄν, ὅμως, δέν ἀνταποκριθοῦμε στήν κλήση, ἄν δέν εἴμαστε «ὑπόλογοι» ἀπέναντι στόν Χριστό, ἄν ἀρνούμαστε νά Τόν ὑπακούσουμε, θά καταλήξουμε ὑπάκουοι στά πάθη μας, πού μᾶς ἀπομονώνουν καί μᾶς διαιροῦν, πού μᾶς φυλακίζουν μέσα στά στενά ὅρια τοῦ ἐγώ μας, ὥστε νά «ὑπάρχω μόνο ἐγὠ, μόνο οἱ δικές μου ἐπιθυμίες καί ἀνάγκες, μόνο ἡ αὐτοϊκανοποίησή μου, ἡ εὐχαρίστησή μου, ἡ θέση μου, πράγμα πού, ὅπως εἴπαμε, καταλήγει σέ ὁλοκληρωτικό κατατεμαχισμό καί διασκορπισμό τοῦ ἑαυτοῦ.

(Διάσπαση, ενότητα, και  Άγιο Πνεύμα, Ψυχής δρόμοι, τ. 12)

Ψυχής δρόμοι: εκεί που οι ψυχολογικές επιστήμες συναντώνται με την πίστη.

Περιοδικό που κυκλοφορεί κάθε Μάϊο και Νοέμβριο από τις εκδόσεις Αρμός.