συν...οδοιπορία

... Το μαρτύριο του πατέρα ή η ευτυχία του δεν συμβαδίζει με αυτήν των παιδιών του. Το συναισθηματικό του πεδίο είναι απέραντο, καλύπτει όλους. Εάν ένας εξ αυτών δυστυχεί, και ο πατέρας δυστυχεί.

Ο υιός προέρχεται από τον πατέρα, είναι κομμάτι του και συνέχειά του αλλά ταυτόχρονα είναι και ανεξάρτητη ύπαρξη. Πατέρας και υιός είναι ένας και πολλοί, είναι ομοειδείς και εν ταυτώ ανόμοιοι.

«Πάτερ, θέλω να εξομολογηθώ. Μπορείτε;» «Βεβαίως, παιδί μου. Ορίστε, πέρασε στο εξομολογητάρι».

Τὸ σῶμα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ πορνεύουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Κύριο, καὶ ὁ Κύριος θὰ δοξάσει τὸ σῶμα.

“πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα καὶ δὲν ἀξίζω νὰ λέγομαι παιδί σου”.

Μιλάμε για έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της Αλήθειας- και συνεπώς εντελώς διαφορετικό τρόπο δράσης, όσο κι αν εκ πρώτης όψεως οι στόχοι τους μοιάζουν πανομοιότυποι- και μια άλλη ΄΄σύναξη΄΄ ανθρώπων που κι αυτή επιζητά το καλό της ανθρωπότητας, αλλά αν και δρα στον κόσμο, δεν ανήκει στον Κόσμο.

«Θα μου πείτε, γιατί τότε βρίσκομαι εδώ. Ήρθα όχι γιατί θέλω να φύγω από τον πνευματικό μου, αλλά γιατί έχω ακούσει καλά λόγια για σας, ότι είστε καλός πνευματικός, κι είπα να έλθω και σε σας».

...αυτή είναι η ουσία όμως.Ο Κύριος λέει την παραβολή αυτή,για να μας πεί ,μην κρίνουμε κατ΄όψιν τα πράγματα!Το εξωτερικό φαινόμενο,να μην τα κρίνουμε ως προς την εικόνα,αλλά ως προς την αλήθεια τους!Δεν είναι επομένως η πνευματική ζωή μια οτιδήποτε εξωτερική τήρηση κάποιων νόμων...