π. λίβυος
Ναι είμαστε πληγωμένοι. Και φοβισμένοι πολύ. Έχουμε σκέψεις σαν αναθυμιάσεις από παλιές πληγές που κάπου κάπου μυρίζουν άσχημα. Νιώθουμε τέτοιες απογοητεύσεις που τσακίζονται τα όνειρα μας, σε βάθος απύθμενο. Μας πλησιάζουν θλίψεις και αισθανόμαστε ότι δεν πρόκειται να γελάσουμε ποτέ ξανά. Ένα βαρύ πέπλο ακηδίας θολώνει το τοπίο της ματιάς μας, και μονολογούμε, “πάει τελείωσε καταστράφηκα»
Αλλά δεν είμαστε μόνο αυτό. Δεν είμαστε μόνο θλίψη και σκοτάδι. Είμαστε και φως και χαρά και ομορφιά. Δεν δάκρυσαν μόνο τα μάτια μας, αλλά γέλασαν και έλαμψαν πολλές φορές. Δεν αναστέναξαν μονάχα τα στήθη μας, χάρηκαν κι ολας. Ούτε απόλυτα ορφάνεψαν τα χέρια μας, έδωσαν και πήραν πολλές ζεστές αγκαλιές. Και χείλη φιλήσαμε, και χέρια κρατήσαμε και αγκαλιές δεχθήκαμε και το μπλε του ουρανού ποθήσαμε.
Στο χέρι μας, είναι να διαλέξουμε. Η την μιζέρια του χθες ή το φώς του αύριο. Μα πονάω θα μου πεις. Το ξέρω. Μα πάνω από τον πόνο στέκει πιο διψασμένη και πεινασμένη η καρδιά μας για ζωή, για Θεό. Πάντα η ζωή νικάει τον θάνατο αρκεί να είσαι έτοιμος να θάψεις το χθες και να αναστήσεις το αύριο… «μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του.»
«…ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς…» Ματ. 8, 17-34 .
Πηγή εδώ