Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Τη μία παιδοκτόνο σημαδέψαμε!

Σκότωσε το νεογέννητο βρέφος της μια 22χρονη φοιτήτρια. Το γέννησε μόνη της και το πέταξε στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας που διέμενε. Της επετέθησαν επί πολλές ημέρες (τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου) όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, όλοι οι δημοσιογράφοι και όλοι οι κοινωνικοί φορείς. Απεκάλεσαν φρικιαστική και εγκληματική την πράξη της. Εναντίον της ασκήθηκε δίωξις με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως.

• Διαφωνεί κανείς, ότι ήταν φρικιαστικό το έγκλημά της;
• Να ρωτήσουμε όμως κάτι: Αν το έγκλημα αυτό το διέπραττε μερικούς μήνες νωρίτερα, θα την κατηγορούσε κανείς; Θα το σκότωνε το παιδί της με συνεργό εγκληματία γιατρό, που σκοτώνει ζωντανά τα βρέφη, μόνο που δεν τα ρίχνει στον ακάλυπτο πολυκατοικίας, αλλά πολτοποιημένα στον υπόνομο της κλινικής του!
• Αν σκότωνε ζωντανό το παιδί της η 22χρονη με τη διαδικασία της εκτρώσεως, θα έφευγε από την κλινική σαν καλή …κυρία και θα πήγαινε στο σπίτι της, χωρίς κανείς να την καταδιώκει. Βέβαια, αν λειτουργούσε η συνείδησίς της, θα της φώναζε: «Είσαι φόνισσα»! Και το σφαγιασθέν βρέφος θα την κυνηγούσε σ’ όλη της τη ζωή και θα της βοούσε: «Γιατί με σκότωσες;»
• Υποκριτική κοινωνία! Καταδικάζεις μια κοπέλα, που ο άτιμος που την κατέστησε έγκυο την εγκατέλειψε. Και χειροκροτείς τους φονιάδες γονείς και γιατρούς, που σκοτώνουν 300.000παιδιά κάθε χρόνο στην Ελλάδα!
• Ένοχη φόνου ασφαλώς η 22χρονη φοιτήτρια. Μα μυριάδες φορές πιο ένοχοι οι αυτουργοί των αμβλώσεων (εκτρώσεων). Εκατομμύρια φορές πιο ένοχο είναι το Ελληνικό κράτος, που με νόμο του επευλογεί το φόνο αθώων παιδιών και χρηματοδοτεί τους φυσικούς αυτουργούς της βρεφικής μαζικής δολοφονίας. Μου κάνετε έξωσι!
• Το παράπονο του Χριστού, την ημέρα της κρίσεως: Ανάμεσα στα άλλα: «Ξένος ήμουν και δεν με στεγάσατε, δεν με φιλοξενήσατε». Το παράπονό του σήμερα είναι πιο συγκλονιστικό: Όχι μόνο δεν με στεγάσατε, αλλά και όταν θέλησα να φιλοξενηθώ στο σπίτι σου, μάνα, και αισθάνθηκες μετά από λίγο την παρουσία μου, αναστατώθηκες. Φώναξες:

–Δεν Τον θέλω. Είναι ανεπιθύμητος. Δεν το θέλω το μωρό μέσ’ στην κοιλιά μου. Δεν θα το κρατήσω.

Και έτρεξες και πλήρωσες να μου κάνουν έξωσι! Ναι, την πλήρωσες την έκτρωσι. Το βρέφος που σκότωσες, με τη συμφωνία του συντρόφου σου και με τη συνεργασία του εγκληματία γιατρού. Εγώ ήμουνα. Με σκότωσες! Μου έκανες έξωσι.

• Πού είναι η αγάπη σου; Μια αγάπη, που άλλα παιδιά τα υποδέχεται στο σπίτι και άλλα τα σκοτώνει, δεν είναι αγάπη. Είναι διακριτική συμφεροντολογία.
• Μπορείς να πεις, πως ο Κάϊν είχε αγάπη; Η αγάπη κάνει τους ανθρώπους αδελφούς. Και ο Κάϊν δεν είχε αγάπη. Γι’ αυτό σκότωσε τον αδελφό του, τον Άβελ. Μα η αγάπη θα σε κυνηγάει παντού. Δεν θα ησυχάσης.

– Κάϊν πού είναι ο αδελφός σου…

Σήμερα γέμισε ο κόσμος από δολοφόνους, που όλοι είναι ελεύθεροι. Καμμιά φυλακή δεν τους φιλοξενεί. Ίσως γιατί δεν τους χωράει. Ίσως γιατί τους περιμένει μια άλλη φυλακή, αν δεν προλάβουν να μετανοήσουν.

• Όπου κι αν πάτε γονείς, που παραδώσατε το παιδί σας στο μαχαίρι των εκτρώσεων, όσα χρόνια κι αν περάσουν, εφιάλτης θα σου είναι το έγκλημα:

–Πού είναι το παιδί σου; Εφιάλτης θα σου είναι το παιδί:

–Γιατί με σκότωσες; Τι σούκανα;

• Λέει μια παληά παράδοσι:

Ο Ηρώδης, ο φονιάς τόσων παιδιών, δεν μπορούσε να ησυχάση. Η ψυχή του κυνηγημένη από παντού, ζητούσε κάπου λίγο να ησυχάση.

• Συνάντησε μια φυλακή με κακούργους.

– Εδώ θα κουρνιάσω. Χώθηκε σε μια γωνιά ….

– Ποιος είσαι; Τον ρώτησαν οι εγκληματίες.

– Ηρώδης λέγομαι, φονιάς σαν και σας. Να μείνω στην παρέα σας. Ζω τραγική μοναξιά …

– Ο Ηρώδης; Φύγε! Σκοτώσαμε κι εμείς, μα όχι μικρά και αθώα βρέφη σαν και σένα. Φύγε, στρισκατάρατε…

• Και έφυγε η ψυχή κυνηγημένη. Μετά από καιρό βρέθηκε στο σπήλαιο ληστών.

– Εδώ θα καταφύγω. Καλλίτερα σε τούτο το σκοτάδι …

– Ποιος είσαι;

– Ο Ηρώδης, ο φονιάς παιδιών πολλών … Δεχτήτε με στην παρέα σας.

– Διώξτε τον ακούστηκε ο αρχιληστής. Εμείς ληστεύουμε πλουσίους, εσύ άνανδρε, τάβαλες με τα μωρά παιδιά… Και έφυγε.

• Πού να ησυχάση. Μα να κάποτε βρέθηκε σε μια κλινική. Γιατροί πλένανε τα χέρια τους από το αίμα.

– Τι είναι, ρωτά αυτό το αίμα;

– Των παιδιών, που πριν από λίγο σφάξανε με τις αμβλώσεις!

– Εδώ θα μείνω. Με ρωτάτε ποιος είμαι; Είμαι ο συνάδελφός σας, ο Ηρώδης. Δεν τόλμησαν οι ένοχοι να διώξουν τον προστάτη τους…

 

Τα κάλαντα των φονοκτονηθέντων

(Μητρ. Προικοννήσου Ιωσήφ από την συλλογή ΑΛΙΝΤΑ)

Ήρθαν Χριστούγεννα

και περιμένω να μου πουν τα Κάλαντα

παιδιά, πολλά παιδιά.

Νάρθουν στην πόρτα μου

αγόρια και κορίτσια,

με τρίγωνα στα χέρια, φυσαρμόνικες,

αυλούς και τουμπελέκια.

Ν’ ακούσω από το στόμα τους

τη θεία Γέννηση του Υιού του αρχαίου,

του Παλαιού των ημερών,

του Τρισαγίου.

Περιμένω, τα παιδιά, περιμένω …

Κάπου – κάπου προβάλλουν ένα – δυό,

και φεύγουν για να πάνε παραπέρα.

Όμως εγώ περίμενα κι άλλα παιδιά,

πολλά παιδιά, να μη προφταίνω

να σηκώνομαι την πόρτα να ανοίγω.

Πού είναι τα παιδιά;

Γιατί δεν φάνηκαν;

Θυμήθηκα! Ο Ηρώδης συνεχίζει

με υπερωρίες στις μέρες μας το φοβερό

ανοσιούργημά μου.

Συγχρονισμένος, επιστήμων, gentleman,

με γάντια, μάσκες, φάρμακα αμβλωθρίδια,

με φόρμες των γιατρών, νυστέρια,

και λογιών-λογιών λαβίδες,

αναιρεί μέσα στα μαιευτήρια

τα παιδιά που εγώ περίμενα

να έρθουν να μου ψάλουνε τα Κάλαντα!

Αθώα, απειρόκακα και ανυπεράσπιστα,

τοσοδούλικα παιδάκια,

ψυχές ακέριες, έκτυπα του Θείου Βρέφους,

πίνανε κομμάτια,

Πετάχτηκαν στον υπόνομο, εχάθηκαν,

μ’ ένα : «Γιατί;» κι ένα παράπονο καυτό

δίχως απάντηση,

στης τρυφερής ψυχίτσας τους τα μάτια!

Και όπως αραιά και πού

κτυπάει την πόρτα μου κάποιο παιδί,

που κατάφερε να γεννηθεί στο κόσμο μας

και μου προτείνει:

-Να τα πούμε;

-Πέστα! Του λέω, να σε χαρώ!

Πέστα και για ν’ ακούσω τη φωνή,

το αίμα που βοά,

των άλλων που δεν θάρθουν!

Των «άλλων», των πολλών,

των αμβλωθέντων Ελληνόπουλων,

των μικραγγέλων που φονοκτονήθηκαν.

Πέστα! ν’ ακούσω απ’ το δικό σου στόμα

τις μυριάδες τ’ άλλα μου παιδιά.

Κλαίε Ραχήλ! Νιόβη, θρήνει!

Στηθοκοπιέστε, μάνες!

Τίλλετε τις τρίχες σας!

Εσύ, χαρά μου πέστα!

Πέστα και ξαναπέστα!

Όλα για το παιδί!

• Όλα για το παιδί! Αυτό ήταν κάποτε το σύνθημα μιας κοινωνίας, που με αγνή αγάπηάγγιζε το πρόσωπο του μικρού παιδιού και με τρυφερό σεβασμό το έπλαθε φυσιολογικά. Αυτό ήταν φυσικά και το σύνθημα της Εκκλησίας, που η αγκαλιά της είναι η προέκταση της αγκαλιάς του Χριστού (Ματθ.θ΄36). Σήμερα το παιδί:
• Είναι ανεπιθύμητογι’ αυτό και κατά φρικιαστικό τρόπο το δολοφονούμε και το πολτοποιούμε με την άμβλωσι. Και ο φόνος εκτελείται μέσα στην πιο αγία κούνια του, που είναι η μήτρα της κυοφορίας.
• Είναι ανεπιθύμητο, γι’ αυτό του κλείνουν βαρειά την πόρτα με τις πονηρές κλειδαριές της αποφυγής της τεκνογονίας.
• Είναι κάποτε εγκαταλελειμμένοαπό το φυσικό του περιβάλλον και ριγμένο σε κάποιο ίδρυμα.
• Είναι πεταμένο στον καιάδαμιας ανήθικης κοινωνίας, που θέλει να το πονηρέψη από τα δέκα του χρόνια και σιγά – σιγά να το εκπορνεύση.
• Είναι έρμαιοδασκάλων και καθηγητών (φυσικά όχι όλων), που του σερβίρουν αθεϊστικές και ανώμαλες θεωρίες …
• Είναι μπλεγμενο στα δίχτυα «φίλων» και «φιλενάδων», που το σπρώχνουν στην ανηθικότητα, κάποτε και στην εγκληματικότητα.
• Πάνω στο πρόβλημα «παιδί» ήρθε η υποκρισία 161βουλευτών, να ενδιαφερθούν τάχα για το παιδί! Στις 9 Μαϊου ψήφισαν νόμο (σε άσχετο νομοσχέδιο), όπου δίνουν το δικαίωμα αναδοχής παιδιώνστον οποιοδήποτε, ακόμα και σε «ομόφυλα ζευγάρια»!
• Οι υποστηρικτές των ομοφύλων ζευγαριών, στα οποία αποθέτουν τη ζωή μικρών παιδιών, μιλούσαν συνεχώς στη Βουλή για … αγάπηστο παιδί! Μα αγάπη, που χαρίζει το αθώο παιδί στον πιο ελεεινό βούρκο, δεν είναι αγάπη. Είναι έγκλημα!
• Πώς θα ζήση το παιδί την ιεράν ασφάλεια, που λέγεται μητρότητα;
• Πώς θα μεγαλώση, ένα παιδί σε ένα περιβάλλον, όπου ο μπαμπάς συζή με δεύτερο μπαμπά, ή η μαμά συζή με δεύτερη μάνα; Μέσα στην ανωμαλίαθα μάθη τη σωστή βιολογική λειτουργία στη σεξουαλικότητα σφαίρα;
• Όσο για τα παιδιά, και τα υπάρχοντα ιδρύματα μπορούν να βελτιωθούν, αλλά και υπάρχουν χιλιάδες φυσιολογικά ζευγάρια, που διψάνε για ένα και περισσότερα παιδιά. Υιοθετώντας ξένα παιδιά δείχνουν αγάπη μεγαλύτερη και από αυτήν των φυσικών γονέων. Έτσι θεραπεύουν τη φυσική ατεκνία τους και ικανοποιούν τον πόθο να καταστή το σπίτι τους ευλογημένος παιδότοπος.

Η «πολλή» αγάπη

• Είπε κάποια ονομαστή πολιτικός, με αφορμή την υιοθεσία (αναδοχή) παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια: «Κανείς δεν έπαθε τίποτε από την πολλή αγάπη».
• Η αληθινή πολλή αγάπη είναι δώρο του Θεού. «Δια την πολλήν αγάπην, ην ηγάπησεν εις ημάς», ο Θεός έγινε άνθρωπος, ο Χριστός θυσιάστηκε στο Σταυρό.
• Μα δεν είναι αγάπη μια πράξις, που ρίχνει το παιδί στο στόμα των λύκων.
• Δ εν είναι αγάπη μια πράξις, που οδηγεί μαθήτριες15 και 16 ετών να γίνουν … φόνισσες!
• Δεν είναι πράξις αγάπη να ανοίγης τις φυλακέςκαι να βγαίνουν έξω ισοβίτες εγκληματίες, για να κυκλοφορούν ελεύθεροι, έτοιμοι να σκοτώσουν ανύποπτους πολίτες.

Και εξηγούμεθα:

• Η σχέσις δυό ομοφυλοφίλων γίνεται εν ονόματι μιας … αγάπης! Μα είναι βούρκος. Πώς, λοιπόν, θα ρίξουμε ένα βρέφος στη χοάνη ενός βούρκου; Το να τρέφεται ένα παιδί με κοπριές, είναι αγάπη; Το να εκπαιδεύεται σεξουαλικά μέσα σε ένα ανώμαλο περιβάλλον, είναι αγάπη; Αγάπη είναι η στοργή της φυσικής μάνας και του φυσικού πατέρα, που φροντίζουν για τα παιδιά τους και δίνουν τη σωστή αγωγή «έν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Η σωστή οικογένεια, που είναι «κατ’ οίκον εκκλησία», αποτελεί θεϊκή φωλιά της αγάπης.
• Το 16χρονο κορίτσι, που ωδηγήθηκε σε κλινική για να κάνη έκτρωσι, θύμα «πολλής αγάπης!» βρέθηκε. Όλες οι προγαμιαίες περιπτύξεις και σχέσεις με τον δήθεν φίλο της (το αγόρι της, όπως έλεγε), έσταζαν από πολλή αγάπη!
• Μα μια αγάπη, που σκοτώνει την αληθινή αγάπη, είναι ανήθικη απάτη. Μια αγάπη, που καθιστά μια μαθήτρια σε φόνισσα, είναι εγκληματική πράξις. Και λοιπόν, δεν «έπαθε τίποτε από την πολλή αγάπη»: Και πώς ένα μικρό κορίτσι, που ηδονιστική απατηλή αγάπητη βίασε, πώς ένα κορίτσι, που έπνιξεστην εφηβεία της την αγάπη στο παιδί και έγινε φόνισσα, πώς θα ξαναβρή την καθάρια αγάπη, την αγάπη που ενώνει και δεν σκοτώνει, την αγάπη που ηρεμεί και δεν ταράζει συνειδήσεις; Την αγάπη του Χριστού, που θυσιάζεται και προσφέρεται; Πότε θα νιώση την ειλικρινή,την άδολη, την ανυπόκριτη αγάπη;

Βάλε στην άκρη το μαχαίρι κι άρπαξε την αγάπη

• Μαχαίρι κοφτερό είδε κάποτε ο Χριστός. Το ξέρετε όλοι. Ήταν του Πέτρου. Ακονισμένο. Με οργή το σήκωσε και έκοψε το αυτί του Μάλχου. Αγανάκτησε με την αδικία εναντίον του Αθώου και Αναμάρτητου. Μα πιο πολύ αγανάκτησε ο Χριστός με το μαχαίρι. Προστάζει: «Βάλε το μαχαίρι στη θήκη του». Τ’ ακούς; Σε κάθε ένα που έχει ακονισμένο το μαχαίρι του, το νυστέρι του κι είναι έτοιμος να κόψη όχι το αυτί κάποιου μπράβου της νύχτας, αλλά να σφάξη ένα αθώο παιδί φωτός και ημέρας, του φωνάζει ο Χριστός: «Βάλε το μαχαίρι στη θήκη του».
• Βάλε τα κοφτερά σου εργαλεία, γιατρέ, στην άκρη και κοίταξε με στα μάτια: -Μ’ αγαπάς; Εγώ για σένα πέθανα πάνω στο Σταυρό! –Μ’ αγαπάς; Το βρέφος αυτό που πάς ανάλγητα να σφάξης, είναι δικό μου παιδί! –Το παιδί δεν τ’ αγγίζουν με μαχαίρι. Τ’ αγκαλιάζουν με το χέρι!
• Δεν φοβάσαι! Μαχαίρι σε περιμένει, αν λειτουργήση το δικό σου το νυστέρι! Τα χρήματα, που βγάζεις, είναι άτιμα. Ακελδαμά. Τιμή αίματος!
• Μη, Μη! … σου λέω…! Μη γυρίζης το κεφάλι, μη με αποστρέφεσαι …. Αγάπη! Καθόλου αγάπη δεν έχεις στο παιδί;….

Αφήστε τα παιδιά

• Είδε κι άλλο θέαμα κάποτε ο Χριστός. Είδε να μην έχουν οι άνθρωποι αγάπη στα παιδιά. Τα διώχνουναπό κοντά Του. Κι Εκείνος διαμαρτύρεται: «Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με …»
• Αφήστε τα παιδιά να ζήσουν. Πού το πάτε το μωρόπου κυοφορείται; Μη! Δικό μου είναι το παιδί και μη μου το σκοτώστε!
• Αφήστε τα παιδιά. Εγώ έγινα Παιδίγια τα παιδιά.
• Αφήστε τα παιδιά. Εγώ έκανα την Εκκλησίαγια τα παιδιά, να είναι παιδότοπος.
• Αφήστε τα παιδιά. Εγώ είμαι η οικογένειαγια τα παιδιά. Να ζήσουν μαζί μου ενωμένα.
• Αφήστε τα παιδιά. Εγώ είμαι η ευλογία.
• Αφήστε τα παιδιά. Κάτω τα χέρια από τα παιδιά. Η μεγάλη μάνατους, ως άλλη Ραχήλ, κλαίει: Η Ελλάδα πεθαίνει. Την αφήσαμε χωρίς παιδιά. Της σκοτώσαμε τα παιδιά. Διαλέξαμε σκυλιά αντί παιδιά.
• Σκοτώσαμε την πιο ωραία αγάπη, την αγάπη στα παιδιά.
• Η αγάπη είναι δόσιμο. Η αγάπη είναι τρέξιμο. Η αγάπη είναι παίξιμο.
• Η αγάπη είναι δρόμος. Η αγάπη είναι θυσία. Η αγάπη είναι αγωνία. Η αγάπη είναι αγρυπνία. Η αγάπη είναι θαύμα. Η αγάπη είναι ο Χριστός.
• Ο ουρανός είναι μια ανοιχτή αγκαλιά. Περιμενει να γεμίση από αγίους, που θάχουν πρώτα γεμίση το σπίτι, την Ελλάδα, την Εκκλησία από παιδιά.

Με την έκτρωση μια μητέρα πεθαίνει!