Η ρίζα του ανθρώπου δεν είναι κάτω, δεν είναι η γη, είναι ο ουρανός! Η αθάνατος και αιωνία ρίζα, που δίνει χυμό στον άνθρωπο για να καρποφορεί έργα αγαθά, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Στην 1η ακολουθία της Γ΄ Στάσεως των Χαιρετισμών που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 9 Μαρτίου, μίλησε προς τους πιστούς, ο Πρωτοπρεσβύτερος Ανδρέας Λεούσης, εκ των εφημερίων του Ναού.

Η ομιλία του π. Ανδρέα, εντάσσεται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων, που οργανώνονται για 20η συνεχή χρονιά στο Ναό, με την ευκαιρία της εορτής του Ευαγγελισμού και με τον γενικό τίτλο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ 2018».

Η ομιλία του π. Ανδρέα, επικεντρώθηκε  στον στίχο των Χαιρετισμών, που περιλαμβάνεται στην Γ’ Στάση «Χαίρε δένδρον αγλαόκαρπον…».

Υπάρχουν δύο ειδών δέντρα, σημείωσε. Το ένα είναι το φυσικό δέντρο, το ορατό , που δημιούργησε ο Θεός. Έχει κορμό, κλαδιά, άνθη και καρπούς.

Το σπουδαιότερο όμως μέρος του είναι ένα μυστήριο. Γιατί υπάρχουν πολλά είδη δέντρων. Όλα έχουν ρίζες. Και όλα ρουφούν νερό. Αλλά το νερό στη λεμονιά γίνεται λεμόνι, στη μηλιά μήλο κοκ.

Αλλά πλην του φυσικού δέντρου, υπάρχει και ένα πνευματικό δέντρο, ό άνθρωπος. Όπως το δέντρο έχει ρίζα, έτσι κι ό άνθρωπος. Η ρίζα όμως του ανθρώπου δεν είναι κάτω, δεν είναι η γη, είναι ό ουρανός! Η αθάνατος και αιωνία ρίζα, που δίνει χυμό στον άνθρωπο για να καρποφορεί έργα αγαθά, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

«Όπου υπάρχει η ρίζα αυτή, εκεί βλέπεις καρπό, έργα αρετής. Οι καρποί του Πνεύματος είναι πρώτος η αγάπη, δεύτερος η χαρά, τρίτος η ειρήνη, τέταρτος η μακροθυμία, πέμπτος η χρηστότης, έκτος η αγαθοσύνη, έβδομος η πίστης, όγδοος η πραότης, και τελευταίος η εγκράτεια.

Δέντρα καρποφόρα οι Χριστιανοί. Και ή Εκκλησία δάσος, μέσα στο οποίο δέντρα είναι οι πατριάρχες και οι προφήτες της παλαιάς διαθήκης, δέντρα οι απόστολοι και οι μάρτυρες της καινής διαθήκης, δέντρα οι διδάσκαλοι και πατέρες της Εκκλησίας, δέντρα οι όσιοι και ασκητές, δέντρα οι Χριστιανοί όλων των αιώνων.»

Προ παντός όμως μέσα στην Εκκλησία διακρίνεται ένα δέντρο, συνέχισε ο π. Ανδρέας. Το μεγαλύτερο και ωραιότερο απ’ όλα είναι η Παναγία. Δέντρο είσαι, Παναγία, λέει ό Ακάθιστος ύμνος, δέντρο φυτεμένο μέσα στον παράδεισο του Θεού.

Και τώρα να ερωτήσουμε, τι είμαστε εμείς, αναρωτήθηκε. Είμαστε δέντρα καρποφόρα; Ας εξέταση ό καθένας τον εαυτό του. Πού είναι η αγάπη μας; Αντί αγάπης υπάρχει μίσος. Μίσος και μεταξύ συζύγων ακόμα, προοίμιο διαζυγίου. Που είναι η ειρήνη; Φιλονικίες και έριδες, πόλεμοι και μάχες. Πού είναι η χαρά; Λύπη, μελαγχολία, αγωνία και άγχος, που οδηγεί σε αυτοκτονία. Δεν υπάρχει πλέον χαμόγελο.

Και ολοκλήρωσε τον λόγο του:

«Που είναι η χρηστότης; Που η αγαθοσύνη; Που η μακροθυμία; Που η εγκράτεια; Όλα αυτά απουσιάζουν. Είμαστε δέντρα άκαρπα.

Να προσπέσουμε στην Παναγία μας σήμερα και να πούμε- Παναγία Δέσποινα, συ πού είσαι το καρποφόρο δέντρο, ή χαρά των αγγέλων και το εγκαλλώπισμα της ανθρωπότητας, βοήθησε κ’ εμάς να γίνουμε πάλι καρποφόρα δέντρα και να ελκύσουμε το έλεος του Ιησού Χριστού.»