Αν γίνει η παρουσία μας σε κάθε λατρευτική ευκαιρία στην Εκκλησία, προσδοκία συνάντησης και αναμονή συνάντησης με τον Θεό, τότε τα πάντα αλλάζουν.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Στην 3η ακολουθία της Γ΄ Στάσεως των Χαιρετισμών που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 9 Μαρτίου, ιερούργησε και μίλησε προς τους πιστούς, ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Η συμμετοχή και η ομιλία του π. Σπυρίδωνα, εντάσσονται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων, που οργανώνονται για 20η συνεχή χρονιά στον Ναό, με την ευκαιρία της εορτής του Ευαγγελισμού και με τον γενικό τίτλο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ 2018».

Σ’ αυτήν την ευλογημένη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποία ψάλλονται οι Χαιρετισμοί της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο καθένας από εμάς αρχίζει και καταλαβαίνει την καθημερινότητα της πνευματικής του ζωής, σημείωσε στην αρχή της ομιλίας του.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή θα μπορούσε να είναι στα μάτια μας, η ίδια η ζωή μας. Η αναμονή δηλαδή της συνάντησης με τον προσδοκώμενο, με τον Αναστημένο Κύριο.

«Συμβατικά, αυτή η περίοδος της προετοιμασίας, δεν ταυτίζεται με μία περίοδο περίεργης εσωτερικής καταπόνησης ή μιας θολής ασκητικότητας. Αλλά έχει πάντα αυτήν την ζωντανή μυρωδιά της συνάντησης με τον αγαπώμενο, με τον Χριστό που είναι ο νικητής του θανάτου και χαρίζει ζωή.

Έτσι, η Τεσσαρακοστή, η ζωή μας, γίνεται μια αναμονή συνάντησης με Αυτόν που αγαπάς. Και κάθε κόπος, δυσκολία, άσκηση είναι μια ευκαιρία να Τον συναντήσεις.»

Σε αυτήν την περίοδο, συνέχισε ο π. Σπυρίδων, σχεδόν στο τέλος κάθε εβδομάδας, θυμόμαστε την Υπεραγία Θεοτόκο. Θυμόμαστε Εκείνη η οποία στο στάδιο των αρετών  στη ζωή μας, αποτελεί και συμπαραστάτη και γλυκιά μητέρα, αλλά και πρότυπο.

Καθένας από εμάς καλείται στη ζωή του, να δώσει σάρκα στον Χριστό. Κι έτσι αυτή η καθημερινότητα γίνεται το πεδίο κάθε χαράς, κάθε ομορφιάς.

Η Παναγία, τόνισε, μας θυμίζει τον δρόμο, μας δείχνει κάτι νέο, ένα νέο τρόπο, μία νέα ζωή.

«Αυτός ο νέος τρόπος βρίσκεται σε διάσταση με το παλαιό, με αυτό που έχει τελειώσει.

Αν αναρωτηθούμε, τι είναι νέο και τι είναι παλιό και πως ξεκινάει αυτή η νέα ζωή, ίσως φωτιστεί λίγο η καθημερινότητα μας.

Παλιό, είναι οτιδήποτε το φυσικό, το προϊόν της φύσης μας, της βιολογικότητάς μας. Κι αυτό το παλιό έχει όρια, είναι πεπερασμένο.

Το καινούργιο είναι η είσοδος του άκτιστου μέσα στην καθημερινότητα μας. Η δυναμική εισβολή του Θεού στη δικιά μας ζωή.»

Η σάρκωση του Κυρίου, δεν είναι μία θεωρητική μετάβαση τόπου. Αλλά γίνεται τρόπος. Έρχεται και γίνεται σαν κι εμάς, μετέχει στην ζωή μας.

Γενόμενος όμοιος με εμάς, μας καλεί στο δικό Του θεϊκό τρόπο. Στην υπέρβαση δηλαδή κάθε θανάτου.

Πρότυπο αυτής της σχέσης Θεού κι ανθρώπου, είναι η Παναγία. Κι όπως επεσήμανε ο π. Σπυρίδων, η ανθρώπινη κατάφαση, το «ναι» στο σχέδιο του Θεού, είναι το ξεκίνημα της άλλης ζωής. Είναι η αποδοχή ότι η δικιά μου ζωή είναι πεπερασμένη, έχει όρια, κι ανοίγομαι στον άλλον. Κι έτσι ξεκινάει μια άλλη, τελείως ελεύθερη σχέση.

Η δικιά μας ζωή μπορεί να μυρίσει Θεό, μόνο όταν εμείς το αποδεχτούμε, μόνο όταν βαρεθούμε την μιζέρια μας. Ο πόνος και η δυσκολία, ίσως μας οδηγεί σε μια συνάντηση.

Οι δυσκολίες που έχουμε όλοι είναι πολλές. Από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, είναι η αποδοχή του εαυτού μας, η αποδοχή των προβλημάτων που καθένας μας κουβαλά.

Και όπως τόνισε ολοκληρώνοντας:

«Όταν αντέξεις τον εαυτό σου και τολμήσεις να πεις «να ο δούλος Κυρίου, είμαι εδώ για Σένα», τότε ξεκινάει η άλλη ζωή, η ζωή της μίξης Θεού και ανθρώπου.

Ο Θεός γίνεται απόλυτα ένα με εμάς, επειδή εμείς το θέλουμε. Η πρωτοβουλία βρίσκεται σ’ εμάς, στην κατάφαση στο δικό Του σχέδιο.

Κι η ζωή μας αλλάζει. Κι από μαύρη και μελαγχολική γίνεται χαρούμενη.

Αν γίνει η παρουσία μας σε κάθε λατρευτική ευκαιρία στην Εκκλησία, προσδοκία συνάντησης και αναμονή συνάντησης με τον Θεό, τότε τα πάντα αλλάζουν.»