Ας παλέψουμε εναντίον της ραθυμίας μας

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Στη ζωή μας χρειάζεται συχνά κάτι να αφήσουμε, για να βρούμε αυτό που χρειαζόμαστε αληθινά. Να πραγματοποιήσουμε έξοδο από τις συνήθειές μας, από τις βεβαιότητές μας, από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάποτε χρειάζεται να αλλάξουμε και τόπο. Να εγκαταλείψουμε την ασφάλεια της ζωής μας, να διακινδυνεύσουμε καινούργια ξεκινήματα, προκειμένου να εκπληρώσουμε την αποστολή μας. Αυτός ο τρόπος έρχεται σε αντίθεση με το σύνδρομο του φόβου της απώλειας που συνδέει την ασφάλεια της ζωής και των σχέσεών μας. Οι περισσότεροι κρατάμε σταθερά αυτό που έχουμε διότι φοβόμαστε χωρίς αυτό,. Δυσκολευόμαστε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι πρέπει να προσαρμοστούμε σε μία καινούργια ζωή. Να συν-χωρήσουμε. Έτσι παραμένουμε όχι συντηρητικοί, αλλά φοβικοί. Διότι ο αληθινά συντηρητικός έχει να κάνει με τις αξίες στις οποίες παραμένει σταθερός, όχι με τις επιλογές που καλείται να κάνει στη ζωή του. Μπορείς να είσαι συντηρητικός στον τρόπου που βλέπεις τον κόσμο και την ζωή και στον τρόπο με τον οποίο χτίζεις τις σχέσεις σου. Να θέλεις να διαπνέονται από αξίες. Ο φοβικός άνθρωπος όμως δεν τολμά ούτε τις αξίες του να υπερασπιστεί στις σχέσεις του. Προτιμά να μην κάνει σχέσεις. Προτιμά να μην ανοιχτεί, να μην υπερβεί τον τρόπο που ζει όταν διαπιστώνει ότι αυτός τον εγκλωβίζει σε αδιέξοδα. Σε απουσία μοιράσματος. Όταν διαπιστώνει ότι έχει κενά νοήματος και αγάπης. Προτιμά να βαφτίσει ως συντηρητισμό την αυτάρκειά του, παρά να παλέψει να πείσει άλλους για τις ιδέες του.
Ο Χριστός, μετά την βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό, «καταλιπών την Ναζαρέτ ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ την παραθαλασσίαν εν ορίοις Ζαβουλών και Νεφθαλείμ» (Ματθ. 4, 13), «εγκατέλειψε την Ναζαρέτ και πήγε και έμεινε στην Καπερναούμ, πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης, στην περιοχή των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ». Για να ξεκινήσει το κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών εγκατέλειψε την γη στην οποία μεγάλωσε, το σπίτι στο οποίο έζησε, την εργασία την οποία έκανε, τις σχέσεις με τους ανθρώπους που γνώριζε μέχρι τότε. Πραγματοποίησε μία ακόμη έξοδο. Εκτός από αυτήν της πληρότητας της θεότητας, στην οποία προσέθεσε την είσοδο στον κόσμο και την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης, που ενώθηκε με την θεία στο Πρόσωπό Του, ο Κύριος πραγματοποιεί έξοδο από την μέχρι τότε πορεία Του στη ζωή. Γίνεται έτσι σημείο αναφοράς και για μας. Αυτήν την έξοδο θα την συνδυάσει όχι απλώς με το να έχει ως ορμητήριό του μία άλλη πόλη, την Καπερναούμ, αλλά και με το να εγκατασταθεί στην περιοχή των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ. Η έξοδός Του δεν είναι μόνο τοπική ή από την συγγένεια και τις σχέσεις Του. Είναι και έξοδος από την καταγωγή Του. Ανήκε στη γενιά του Δαβίδ, στην φυλή του Ιούδα. Ήδη, με την εγκατάστασή Του στην Ναζαρέτ, η οποία ανήκε γεωγραφικά στη φυλή Ζαβουλών, είχε αποστεί της συγγένειάς Του. Τώρα πλέον οριστικά δείχνει ότι ενώ είναι Ιουδαίος στην καταγωγή, εγκαθίσταται σε μία περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται ως «η Γαλιλαία των Εθνών», όπου η πλειοψηφία είναι ειδωλολάτρες. Το μήνυμα της Βασιλείας είναι για όλο τον κόσμο και αυτό σημαίνεται και συμβολικά με την μετεγκατάσταση του Κυρίου.
Πώς μπορούμε στη ζωή μας να κάνουμε έξοδο από τον εαυτό μας, από τις συνήθειές μας, από την αυτάρκειά μας; Κάθε τέτοια έξοδος εύκολα κατακρίνεται. Οι άνθρωποι θεωρούμε ως ταυτότητα την αυτάρκειά μας. Ταυτότητα όμως είναι οι αξίες μας. Είναι ο τρόπος της ζωής μας. Είναι το να μοιραστούμε αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε με τους άλλους. Το αγκίστρωμα στην αυτάρκεια δεν βοηθά την ταυτότητά μας να κρατηθεί αδιαλώβητη, όπως πιστεύουμε, αλλά την καταδικάζει σε μαρασμό. Θα σβήσει μαζί μας, διότι δεν μπορεί να προσεγγίσει άλλους. Δεν μοιράζεται. Έξοδο όμως από την αυτάρκειά του κάνει αυτός που γνωρίζει ποιος είναι αληθινά. Αυτός που δεν φοβάται. Αυτός που νιώθει ως αποστολή του το να μοιραστεί.
Η εποχή μας ζητά από την Εκκλησία την συντήρηση του παρελθόντος. Πολλοί από τους χριστιανούς βολευόμαστε μ’ αυτή την απαίτηση. Δεν χρειάζεται να ανοιχτούμε. Δεν χρειάζεται ούτε καν να εντρυφήσουμε την ταυτότητα της πίστης μας σε βάθος. Αφού οι ταγοί της Εκκλησίας μας λένε ότι έτσι είναι τα πράγματα, γιατί να βάλουμε τον εαυτό μας σε αναζητήσεις; Έτσι, στις προκλήσεις που η κάθε εποχή αντιτάσσει, εμείς παραμένουμε στον τόπο και τον τρόπο μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει όχι να βγούμε από τον τρόπο, αλλά από την ραθυμία που βαφτίζεται «παράδοση» και «συντηρητισμός». Ο Χριστός μας δείχνει ότι η αποστολή μας ως χριστιανών, ο καθένας με τα χαρίσματά και τις δυνατότητές του, είναι να βγούμε από το βόλεμά μας. Να προχωρήσουμε στη συνάντηση με τους άλλους. Να διαλεχθούμε. Όχι για να χάσουμε το μήνυμα και τις αξίες μας, αλλά για να δούμε πού και πώς μπορούμε να συναντήσουμε τις αξίες των άλλων και να συνυπάρξουμε μαζί τους, για να τους εμπνεύσουμε στην αλήθεια και να γίνουμε αφορμή για προβληματισμό από την πλευρά τους. Δεν κινδυνεύουμε, αν πιστεύουμε αληθινά στον Χριστό. Αν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Ας παλέψουμε εναντίον της ραθυμίας μας και ας εμπιστευθούμε την βοήθειά Του, στην γη Ζαβουλών και Νεφθαλείμ του κόσμου στον οποίο ζούμε. Για να δούμε «φως μέγα»!