Ερρίπης Κωνσταντίνος
17η Νοέμβρη. Αναφορά στη μνήμη των ηρώων του Πολυτεχνείου
Εκ μέρους των αναρχικών
– Με φωτιές, με βόμβες μολότωφ, με καταστροφές περιουσιών αθώων ιδιωτών
– Με καταστροφές εθνικών ιδρυμάτων και των περιουσιακών τους στοιχείων
– Με βανδαλισμούς που εκθέτουν σε κίνδυνο την ζωή των πολιτών
Εκ μέρους της Πολιτείας
– Με ανικανότητα ελέγχου των καταστροφών και των κακόβουλων ενεργειών των γνωστών κακομαθημένων παιδιών της
– Με προκλητικότατη ανευθυνότητα και μεταφορά ευθυνών
– Με την υπόθαλψη των εγκληματιών, όταν μάλιστα είναι αυτοί παιδιά μελών της Κυβέρνησης και γενικά πολιτευτών
– Με την δημιουργία προϋποθέσεων επιτυχίας των καταστροφικών τους σχεδίων
– Με την κατάστρωση σχεδίων της δήθεν αδυναμίας σύλληψής των
– Με την αστοργία που εκθέτει τα έμισθα παιδιά της (αστυνομικούς) στον έσχατο κίνδυνο επιβάλλοντάς τους στάση άμυνας και μόνο άμυνας
– Με το να μή βρίσκει ποτέ από πού μπαίνουν και από πού βγαίνουν οι αναρχικοί στο Πολυτεχνείο με την μία κεντρική είσοδο!
– Με το να μη μπορεί να συλάβει κανένα, αν και τα επεισόδια εντοπίζονται πάντοτε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο
– Με το να μη μπορεί να προβλέψει αυτά που επί μισόν αιώνα γίνονται με τον ίδιο ακριβώς απλό τρόπο (μεταφορά τεραστίων ποσοτήτων βενζίνης, μπουκαλιών, ροπάλων, ειδικών στολών, κλπ)
– Με το να μη μπορεί να διακρίνει από την εξώθυρα του Πολυτεχνείου αυτούς που λίγα μέτρα πιο μέσα σπάνε μαρμάρινα σκαλιά, πόρτες, έπιπλα, εξοπλισμό εργαστηρίων κλπ.
– Με το να θεωρεί ανενδοίαστα άσυλο τον χώρο που λυμαίνονται οι εγκληματίες και όχι τον πέριξ του Πολυτεχνείου χώρο, όπου κατοικούν φιλήσυχοι πολίτες
Εκ μέρους των Πανεπιστημιακών
– Που φοβούνται να καταγγείλουν τις άγριες καταστροφές ντροπής
– Που ανακρινόμενοι από τους δημοσιογράφους είναι … γλυκύτατοι και «ανεκτικοί» προς τα άγνωστα αυτά παιδιά τους
– Που δέχονται στο ιερό χώρο των Σχολών τους άγνωστες εγκληματικές, μη φοιτητικές φυσιογνωμίες
– Που κανένας τους δεν είχε το χρόνο και το θάρρος (καλέ τι λέτε!) να επισκεφθεί τον χώρο της Σχολής του την ώρα που καταστρεφόταν. Πάντοτε όμως είχε άπλετο χρόνο να περιμένει έξω από τα βουλευτικά γραφεία μέχρι να χρισθεί καθηγητής.
– Που την επομένη των καταστροφών … συνεχίζουν όλοι τους το μάθημα σαν να μη συνέβη τίποτε. Τι ξεπεσμός των θεσμών!
Ντροπή!, Ντροπή!, Ντροπή!
Ήλθε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ανέβηκε επάνω στο βράχο της Ακρόπολης και κοίταζε από την κορυφή του πιο ψηλά για να αντικρύσει τους μεγάλους μας Προγόνους.
Προτού ανέβη, κάτω στα χαμηλά, κανένα από εμάς τους αναξίους δεν είχε διακρίνει!