συν...οδοιπορία

Η πίστη είναι η απάντηση σε κάθε είδος θανάτου. Μοναξιά, απαίτηση, διχασμός, απελπισία, ψευτοδιασκέδαση, ήττα, πόνος, δοκιμασία, αρρώστια, αγωνία δεν αντέχονται χωρίς τον Χριστό, χωρίς την ελπίδα της Ανάστασης μετά από κάθε σταυρό, είτε από δικά μας λάθη είτε από τις περιστάσεις της ζωής, είτε από την αδυναμία των άλλων.

Του π. Παύλου Παπαδόπουλου.
Ήταν χρόνια μόνη της. Το διαμέρισμά της έμοιαζε με αγιορείτικο κελλάκι. Ένα μικρό σαλονάκι σαν αρχονταρίκι για τους ελάχιστους και σπάνιους επισκέπτες με προέκταση μια μικρή κουζινούλα, ένα μπάνιο και ένα δωμάτιο.

Είναι Αυτή που μας δείχνει τον δρόμο για να ανεβούμε κι εμείς στον ουρανό. Δεν αρκεί μόνο ο Θεός να κατεβαίνει, χρειάζεται κι εμείς λίγο να ανεβαίνουμε.

Θαυμάζουμε την ακτινοβολία και την λάμψη της αγιότητας Της. Θαυμάζουμε Εκείνη, που τα φτερά της αγιότητας δεν πληγώθηκαν ποτέ από την πληγή της αμαρτίας.

Είναι ανάγκη να μιμηθούμε το ευλογημένο παράδειγμα της Παναγίας και των Αγγέλων. Καλούμαστε να βιώσουμε τη ζωή μας δοξολογώντας τον Κύριο και διακονούντες τους αδελφούς μας.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία διάχυτη απαισιοδοξία. Μόνο τα παιδιά και οι έφηβοι, οι οποίοι είναι στραμμένοι στον δικό τους κόσμο, κρατούνε μία νότα ευχάριστης αφέλειας που τους οδηγεί στο να είναι ήσυχοι για το μέλλον τους.

Δυσκολευόμαστε αφάνταστα, να καταλάβουμε οτι ο Θεός εισέρχεται στην ζωή μας, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, πολλές φορές παράδοξους, που ξεπερνάνε την δική μας"θρησκευτική" λογική. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οτι έχοντας τόσο πολύ περιορίσει μέσα μας, τον τρόπο παρουσίας του Θεού στην ζωή μας, δεν αντιλαμβανόμαστε, οτι είναι ήδη εκεί μέσα στην καθημερινότητα μας, με πολλές μορφές και τρόπους.  

Κάθε μέρα, όλο και περισσότερο πληθαίνουν οι φωνές που μιλούν για την ασφυκτική κατάσταση που δημιουργείται στη ζωή των παιδιών μας, από τις λογής - λογής «σειρήνες» που τα περιβάλλουν.

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου. Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή.
Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;...
Μα πως είναι δυνατό!