π. Θεοδόσιος
Άραγε όταν ακούμε ή επιθυμούμε και επιδιώκουμε ένα θαύμα, τι περιμένουμε; Περιμένουμε μια ως δια μαγείας λύση; Περιμένουμε άραγε ότι το θαύμα είναι μια υπόθεση στην οποία εμείς θα έχουμε την, κατά το δυνατόν, μικρότερη συμμετοχή; Κάποιος θα μας διευκολύνει σε μια πιεστική κατάσταση την οποία βιώνουμε, σ’ ένα αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε;
Δύο παραμέτρους έχει κάθε θαύμα: α. να ακούσουμε τη διήγηση κάποιου θαύματος, και β. να ζήσουμε κάποιο θαύμα. Και βέβαια, και οι δύο αυτές παράμετροι έχουν διαφορετικές συνεπαγωγές και συνεπακόλουθα.
Σήμερα το Ευαγγέλιο περιέγραψε ένα θαύμα. Ένας παράλυτος πάρα πολλά χρόνια βρίσκεται δίπλα σε μια… πηγή θαυμάτων! Η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλη με τείχη. Είχε επίσημες πύλες και ανεπίσημες. Είχε πύλη για να μπαίνει και να βγαίνει ο βασιλιάς ή ο λαός, αναλόγως. Είχε επίσης και πύλες στις οποίες μπαινόβγαιναν τα ζώα. Δίπλα σε μια τέτοια πύλη, η οποία εξαιτίας αυτής της χρήσεως ονομαζόταν προβατική, βρισκόταν μια δεξαμενή. Ένα αγίασμα όπως θα λέγαμε σήμερα. Εκεί συνέβαινε το εξής: Κατά απροσδιόριστα διαστήματα, γινόταν μια επέμβαση της δυνάμεως του Θεού και ένας άγγελος ανακάτευε τα νερά αυτού του αγιάσματος· όποιος άρρωστος έμπαινε αμέσως μετά την ανατάραξη του ύδατος γινόταν καλά. Αυτό ήταν κοινός τόπος. Το ήξεραν όλοι. Ήταν καθημερινότητα. Εκείνο που δε ήξεραν ήταν το πότε θα συμβεί και αν οι ίδιοι θα μπορέσουν να μπουν. Κι εκεί ο Χριστός (περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης) συνάντησε έναν επί τριάντα οχτώ χρόνια παράλυτο να περιμένει «την ταραχήν του ύδατος» και του είπε: «Θέλεις να γίνεις καλά;». Τον ρωτούσε αυτονόητα πράγματα. Αφού καθόταν εκεί δίπλα και ήταν και παράλυτος, μπορούσε να μη θέλει να γίνει καλά; Ποιος στραβός -όπως λέμε- δε θέλει το φως του; Ο παράλυτος όμως του αποκρίθηκε, όχι αν θέλει ή όχι, το οποίο θεώρησε αυτονόητο, αλλά με μια φρικτή κουβέντα. Του είπε: «Δεν έχω άνθρωπο. Δεν έχω κανένα να με βάλει κάτω από τη θαυματουργική αυτή ενέργεια». Δηλαδή, λέει, ότι για να φτάσει κανείς στην ευεργετική ενέργεια του Θεού χρειάζεται την βοήθεια κάποιου ανθρώπου!