Φιλί πνοής

Η ζωή μου, το πολυτιμότερο δώρο, η ζωή μου,
ένα ατύχημα,
απόρροια παράνομων προσπεράσεων,
ύβρις σε κάθε νόμιμη προτεραιότητα
και τώρα,
κείτομαι ξαπλωμένος ανάσκελα,
όχι νικητής πάνω στην ασπίδα μου,
αλλά ηττημένος πάνω στη καυτή άσφαλτο,
στην άσφαλτο των επιλογών μου.

Όλα, ένα-ένα τα λάθη μου,
περνούν μπροστά από τα μάτια μου,
δεν προλαβαίνω να γευτώ τη μνήμη της χαράς,
μόνο ένα δάκρυ και μετά άλλα, κυλάνε από τα μάτια μου.
Θεέ μου, δεν πρόλαβα να κάνω κάτι καλό ακόμη.

Δάκρυα, δάκρυα πολλά, όχι δικά μου,
αλλά των άλλων, πέφτοντας ζέχνουν
και φουντώνουν τη κάψα της ασφάλτου,
μα τα δικά μου εξατμίζονται, αδύναμα να τη σβήσουν.

Νιώθω τα χέρια σου,
τα δροσερά χέρια της αγάπης,
να πιέζουν δυνατά το στέρνο μου,
ρυθμικά, ένα, δύο….τριάντα
και Θεέ μου, περιμένω, αχ περιμένω, το φιλί σου,
τη δύναμη της ζωντανής πνοής σου,
να μου δώσει αναπνοή,
το φιλί της ζωής.

Βασίλειος Ν. Κατζικάς