Του Στέφανου Δορμπαράκη

Φιλοσοφούσες κι έλεγες τίποτα δεν γνωρίζεις,

μα εχθρούς και φίλους έκανες, τον κόσμο να χωρίζεις.

Για την αλήθεια μίλησες, για την ψυχή τη θεία,

και κώνειο σου δώσανε, ποτήρι για θυσία.

Κι εσύ Διογένη Ρωμανέ σε χρόνια Βυζαντίου,

σε τύφλωσαν, σε σπάραξαν – είχες καρδιά θηρίου.

Έφτασαν χρόνοι δύσκολοι, ώρα του «Εικοσιένα»,

κι όλοι μιλούσανε βροντώς, Θεόδωρε για σένα.

Μάχες πολλές εκέρδισες σαν Έκτορας Ιλίου,

όμως το «φχαριστώ» τους φυλακή στο κάστρο του Ναυπλίου.

Στο ίδιο μέρος «χάθηκες» κι εσύ μέσα στο δρόμο,

όταν οι σφαίρες σ’ έσχισαν για την πατρίδα μόνο.

Το σήμερ’ απαράλλακτο ίδιοι οι χαρακτήρες,

ταλαίπωρη πατρίδα μας με κάλπικους σωτήρες.

Αγκομαχά ο Έλληνας δίχως Σωκράτης να ’ναι,

φίλε «καλέ μου άνθρωπε» κουράγιο πάντα κάνε.

Το ’χει η μοίρα σου, Ρωμιέ, να τρών’ τα σωθικά σου,

σου ’χώσαν τα μνημόνια κι άδεια τα όνειρά σου.

Πάντα εσύ Ελλάδα μου ήσουνα η χαμένη,

                           από παλιά ως σήμερα θα σ’ έχουν λαβωμένη.