Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας
π. λίβυος
“Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας.”
Ο Φαρισαίος είναι «δίκαιος» άνθρωπος. Ναι δεν είναι ψέμα αυτό. Και “δίκαιος” και “ενάρετος” και εφαρμόζει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Φτάνει όμως αυτό για να γνωρίσει τον αληθινό ζώντα Θεό; Σαφέστατα όχι.
Οι αρετές και η δικαιοσύνη του Φαρισαίου, στηρίζονται στον εαυτό του. Στα δικά του κατορθώματα και επιτεύγματα. Η ζωή του δεν έχει αναφορά τον Θεό αλλά τον εαυτό του. Όλα γίνονται για να νιώσει αυτός καλά. Δεν τον απασχολεί η επαφή με τον Θεό και η γνωριμία μαζί Του, γι αυτό και στρέφεται προς τον εαυτό του και όχι προς τον Κύριο. Κοιτάει προς εαυτόν, στηρίζοντας όλη την αναφορά του στα κατορθώματα και επιτεύγματα του.
Νιώθει καλά μέσα στις αρετές του,αισθανόμενος ασφαλής στην επιτυχία του. Η αποτυχία τον φοβίζει, γιατί εκεί πρέπει να ανοιχθεί στην σχέση με τον Θεό. Να ζητήσει το έλεος και την αγάπη Του. Μα αυτός δεν θέλει να μπει στην περιπέτεια της σχέσης. Φοβάται τον έρωτα γι αυτό και προτιμά τον νόμο. Φοβάται την αγάπη γι αυτό και εφευρίσκει υψηλές θεωρίες και αναλύσεις να κρυφτεί. Οι “αρετές” του είναι η κρυψώνα του.
Πάντα κάνουμε πολλά όταν φοβόμαστε το ένα.
Φοβάται να αφεθεί σε μια ζωντανή σχέση με τον Θεό. Διαλέγει τους νόμους ως μια απρόσωπη διαδικασία. Ως κάτι πιο ουδέτερο προς την ζωή του. Έτσι είμαστε και εμείς. Όταν φοβόμαστε τις ζωντανές σχέσεις κρυβόμαστε πίσω από λόγια, νόμους, ηθικές, και ότι μπορεί να βάλει όρια και αποστάσεις από τον άλλο, κυρίως τον εαυτό μας.
Φοβόμαστε να ερωτευθούμε στο ποσοστό που αρνούμαστε να αφεθούμε.
Ο άνθρωπος που θέλει όλα να ελέγχει δεν μπορεί να αγαπήσει. Γιατί η αγάπη είναι ζωή και η ζωή δεν έχει βεβαιότητες όσο κι αν μας τρομάζει αυτό. Αυτή είναι και η ομορφιά της, ότι όλα είναι έκπληξη.
Ο Φαρισαίος επιλέγει την ψυχρή, τυπική και εξωτερική εφαρμογή του μωσαϊκού νόμου, για να κτίσει την επιτυχία του την οποία και όπως βλέπουμε ομολογεί με παρρησία εντός του ναού.
Οι άγιοι ομολογούσαν την αποτυχία τους και αφηνόντουσαν στον έλεος και την αγάπη του Θεού. Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά.
Ο φαρισαίος και οι φαρισαίοι κάθε εποχής, δε μπορούν να συναντήσουν τον Θεό, γιατί δεν τον αγαπούν αλλά τον χρησιμοποιούν για να στήσουν τον δικό τους μύθο και δόξα.
Για να συναντήσουμε όμως τον Θεό, χρειάζεται να μείνουμε γυμνοί. Γυμνοί από κάθε δική μας επιτυχία και αρετή. Γυμνοί από ρόλους. Από κάθε λογής λογής ψέματα και φτασίδια, που εξαφανίζουν την αλήθεια και μας καταστούν άγνωστους μπροστά τον ίδιο μας τον εαυτό.
Την να την κάνεις την «ηθική» που στηρίζει σε ένα εσωτερικό ψέμα. Μια επιτυχία που χτίζεται στον φόβο. Μια αρετή που όζει αλαζονείας. Ο Χριστός δεν θέλει «ηθικούς» ανθρώπους αλλά αληθινούς.
Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας. ……