Αυτό είναι το μυστήριο της Θεοτόκου και η πρόσκληση σε όλους εμάς. Να αποβούμε εκούσια και ενεργητικά, τα κάρπιμα κλωνάρια του δικού Της δέντρου, οι ώριμοι καρποί των δικών Της αρετών, όπως ακριβώς οι άγιοι μας.

Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και κατάνυξη, εορτάσθηκε η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

Το Σάββατο 14 Αυγούστου, παραμονή της εορτής, τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός και εψάλησαν τα Εγκώμια της Υπεραγίας Θεοτόκου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

Ακολούθως, πραγματοποιήθηκε περιμετρικά του Ιερού Ναού, περιφορά του Ιερού Σκηνώματος της Παναγίας, κατά τη διάρκεια της οποίας διαβάστηκε από τον Σεβασμιώτατο ικετήριος δέηση για την κατάπαυση της πανδημίας του κορονοϊού.

Μετά το πέρας του Μεγάλου Εσπερινού, τελέσθηκε η Παράκληση και ακολούθησε Ιερά Αγρυπνία.

Την Κυριακή 15 Αυγούστου, ημέρα της εορτής, το πρωί τελέσθηκε ο Όρθρος και η πανηγυρική θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα θα τελεσθούν ο Εσπερινός της απόδοσης της εορτής και η Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

Στον λόγο του, κατά την διάρκεια του Μεγάλου Εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, τόνισε ότι πανηγυρίζουμε ένα θάνατο, που απέβη ανάσταση. Μία έξοδο από τον κόσμο της φθοράς και μία είσοδο στην ζωή του πνεύματος, στην πραγματικότητα η οποία ερμηνεύει και την ζωή και τον θάνατο.

Μετά από τριήμερη προετοιμασία, η Μητέρα του Εμμανουήλ, του «Θεού μαζί μας», διεμοίρασε τα ελάχιστα προσωπικά Της αντικείμενα και ιμάτια στους φτωχούς και δια προσευχής ανέμενε την μακαρία έξοδο από τον βίο της φθοράς.

Και οι Απόστολοι, ως εκ θαύματος, συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, συναθροίστηκαν στην Γεθσημανή και πλησίασαν τη νεκρική κλίνη, όπου η Μητέρα του κόσμου επρόκειτο να καταθέσει την μακαρία ψυχή Της στα χέρια του δημιουργού και Υιού Της.

«Και όταν ήρθε η ώρα, έλαβαν το πάναγνο και θεοδόχο σκήνωμα Της, και το ενταφιάσανε στο μνημείο που είχαν καταρτίσει προς τιμήν Της, όπου τρεις ημέρες αργότερα, όταν ανοίχθηκε ο τάφος, δεν ήταν πλέον εκεί.

Πως ήταν δυνατόν να κρατηθεί από την φθορά και την κυτταρική σήψη, Εκείνη η οποία μέσα στην κοιλία Της είχε όλο το πυρ της θεότητος σωματικώς επί εννέα ολόκληρους μήνες και γέννησε τον Θεό Λόγο.»

Γι’ αυτό πανηγυρίζουμε σήμερα ένα θάνατο, που απέβη ανάσταση και ζωή, σημείωσε ο Σεβασμιώτατος. Γι’ αυτό χαιρόμαστε, γιατί η Κυρία Θεοτόκος, είναι πλέον εν τη δόξη του Πανάγιου Θεού, η μεσίτρια υπέρ πάντων ημών.

Η ανάσταση δεν είναι ένα ευφυολόγημα, είναι ένα γεγονός βεβαιωμένο. Διότι η Θεοτόκος εκοιμήθη μεν στον κόσμο αυτό, αλλά άνοιξε τους οφθαλμούς Της στην αιώνια μακαριότητα των ουρανών.

Είναι μητέρα που έχει υιό, τον πάντων Θεό. Και εδώ συγκροτείται η έννοια της μητρότητας, στην αγάπη του παιδιού προς τη μάνα, σε αυτήν την ιερά πραγματικότητα και σε αυτόν τον θεσμό ζωής, που ο Θεός κατάρτισε για το γένος των ανθρώπων.

Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη συνέχεια στο θαύμα της εμφανίσεως της Παναγίας, το 1929, στον Ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας, κατά την διάρκεια της αγρυπνίας του Ευαγγελισμού Της.

Για να συνεχίσει:

«Αυτό είναι το μυστήριο της Θεοτόκου και η πρόσκληση σε όλους εμάς. Να αποβούμε εκούσια και ενεργητικά, τα κάρπιμα κλωνάρια του δικού Της δέντρου, οι ώριμοι καρποί των δικών Της αρετών, όπως ακριβώς οι άγιοι μας.

Να οριοθετήσουμε τα πράγματα του βίου. Να κατανοήσουμε ότι η ζωή μας δεν είναι τα γήινα χρόνια, αλλά είναι η ατελεύτητη πραγματικότητα.»

Η Παναγία γίνεται το εχέγγυο αυτής της ιεράς υποθέσεως. Εγγυάται και την δική μας ανάσταση, το δικός μας θρίαμβο, τη δική μας νίκη επάνω στα γεγονότα της φθοράς, που μας πιέζουν αφόρητα, όπως τώρα με την πανδημία.

Το 1896, κτύπησε το λεκανοπέδιο και τον Πειραιά, η πολύ πιο θανατηφόρα πανδημία της ευλογιάς. Και τότε ο λαός του Θεού, προσέτρεξε στην Υπεραγία Θεοτόκο, στο ιερό Της εικόνισμα που βρέθηκε θαυματουργικά στα βράχια της Πειραϊκής και επεκλήθη «Ρόδον το Αμάραντον», και απομακρύνθηκε η νόσος και ο κόσμος λυτρώθηκε.

Και σήμερα, ολοκλήρωσε ο Σεβασμιώτατος, έρχεται η Παναγία μας ενώπιον μας και μας ζητά με την ζωή μας, με τον τρόπο της υπάρξεως μας, με το ήθος μας, με το σεβασμό του σώματος μας, να γίνουμε κλωνάρια του δέντρου Της, καρποί των αρετών Της.