Του Νίκου Δ. Σαμπαζιώτη
Στην περίπτωση της θανής του Γιώργου Κουτσούρη, η ανωτέρω ρήση δεν είναι σχήμα λόγου.
Όσα χρόνια συνοδοιπορήσαμε μαζί στη Χριστιανική Οργάνωση Νέων Πειραιά με είχε «αναγκάσει» να τον αγαπήσω! Πάντα χαμογελαστός, γλυκύς, πρόθυμος, δοτικός, διακριτικός, με τον καλό του λόγο, χαρούμενος και χαριτωμένος.
Βιοπαλαιστής σ᾽ όλη του τη ζωή, όχι διορισμένος κάπου, ξεπερνούσε τα βάσανα με υπομονή, καρτερικότητα και με μια φιλοσοφημένη κουλτούρα καθημερινής πορείας.
Ο κύριος Κουτσούρης δεν ζύγιζε τους ανθρώπους με την ζυγαριά της ανθρώπινης δικαιοσύνης, αλλά με αυτήν της αγάπης του Χριστού. Μακριά από δογματικές ερμηνείες και αναλύσεις βαθυστόχαστες, πορευόταν καρδιακά και πάντοτε ξεχώριζε για την πρακτική χριστιανική θεώρηση σε κάθε του κουβέντα.
Είχε χάρες πολλές. Αλλά το κυριότερο, που μετράει και σε τούτη τη ζωή και σ᾽ αυτήν που τώρα χαίρεται, είναι ότι είχε τη Χάρη!
Δυστυχώς δεν μπορώ να ενστερνισθώ αυτά που ακούγονται συχνά στις περιπτώσεις που χάνουμε δικούς μας ανθρώπους… Εγώ πολύ λυπάμαι, που παλαιοί Πειραιώτες φίλοι του πατέρα μου Μίμη και του πεθερού μου Απόστολου Τριπικέλη, φεύγουν από κοντά μου. Η αναπλήρωσή τους, φαντάζει αδύνατη…
Εύχομαι, η μνήμη να συνεχίσει να τροφοδοτεί την ψυχή μου μ᾽ ό,τι μου κληροδότησε η συναναστροφή μου με τον Γιώργο Κουτσούρη!