π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Όταν νηστεύουμε καλλιεργούμε μια σχέση σε πολλαπλά επίπεδα:
1. Σχέση με τον Θεό. Η νηστεία είναι μια σωματοποιημένη μορφή σχέσης. Νηστεύω ως πράξη αγάπης, θυσίας και ευχαριστίας προς τον Θεό και όλα αυτά μέσα από την τροφή. Δηλωτικό μια βαθύτερης πείνας. Νηστεύω για να καταδείξω μια άλλη πείνα πέραν της βιολογικότητας μου. Η νηστεία σε μικρή και ελάχιστη κλίμακα φανερώνει αίτημα ελευθερίας από την αναγκαστικότητα της βιολογικότητας.
2. Σχέση με την κοινότητα. Όταν νηστεύω συνδέομαι με την εκκλησιαστική κοινότητα. Η νηστεία όπως και η προσευχή στο χριστιανισμό δεν είναι ατομικό γεγονός, αλλά κοινοτικό. Νηστεύω μαζί με άλλους ανθρώπους για τον ίδιο λόγο και για το ίδιο πρόσωπο, με την ίδια προσδοκία και πίστη. Συνδέομαι με τους αιώνες και τα έσχατα.
3. Καλλιεργώ τέλος την σχέση με το ίδιο μου τον εαυτό, αφού η νηστεία βιολογικά με βαθαίνει και μου επιτρέπει να δω κι άλλες πτυχές του εσωτερικού μου βίου. Μου μαθαίνει να λέω όχι σε ένα αυτοκαταστροφικό θέλημα αποδεχόμενος το θέλημα του Θεού. Η ακόρεστη επιθυμία αποκτά αληθινό αντικείμενο.