π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Καθώς σαρκώνονται πάνω μου τα χρόνια αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ότι τελικά, το δίπολο άσπρο μαύρο δεν υπάρχει ως αλήθεια, σε κανένα χώρο ζωής, σε καμία ανθρώπινη συνθήκη. Κάθε υποκείμενο είναι ταυτοχρόνως πολλά πράγματα μαζί που καλείται να τα εναρμονίσει. Δεν υπάρχουν μονάχα καλοί άνθρωποι όπως δεν υπάρχουν και μονάχα κακοί. Το σκοτάδι και το φως, τα χαρίσματα και τα μειονεκτήματα διαχέονται στις υπάρξεις μας αναλογικά.
Αποτελεί πλάνη να πιστεύει κανείς ότι σε χώρους προοδευτικούς υπάρχουν μονάχα άνθρωποι ανοιχτότητας και ανεκτικότητας του διαφορετικού. Όπως επίσης αποτελεί ψέμα ότι σε χώρους συντηρητικούς ενσωματώνονται μονάχα άνθρωποι σκληροί και φανατικοί.
Σε όλους τους χώρους όπως και στο χώρο της θρησκείας μπορείς να βρεις τα πάντα. Μπορεί να είσαι φανατικός, δογματικός και απόλυτος, εριστικός και επιθετικός, και εσύ να πιστεύεις ότι ανήκεις στα προοδευτικά μέλη της εκκλησίας που κομίζουν το “αλλιώς”. Μάλιστα να κατηγορείς την πλευρά των φονταμενταλιστών ως εκείνους που παραμορφώνουν και παραχαράσσουν την εκκλησιαστή ζωή, και όμως να έχεις τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με εκείνους, τον ίδιο ψυχισμό, τις ίδιες κρυφές ανείπωτες και ασυνείδητες ανάγκες.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλά και μόνο που θα δηλώσεις ή αισθάνεσαι ότι ανήκεις, αλλά ποιες ποιότητες και αξίες υπηρετείς. Γιατί μπορεί στην νεοελληνική πραγματικότητα, ακόμη να είσαι ότι δηλώσεις, αλλά στην ζωή δεν είσαι ότι δηλώσεις αλλά αυτό που φανερώνει και μαρτυρεί ο τρόπος του βίου σου. Δυστυχώς ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και στην εκκλησία ότι λάμπει δεν είναι Χριστός.