Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος, Εφημέριος Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης
«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ότι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει: Μα που είναι ο Θεός; Που είναι; Που είναι τέλος πάντων ο Θεός;
Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:
– Που είναι; Νάτος! Μπροστά σου είναι κρεμασμένος εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».
Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα», σελ 26, Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006
«Νομίζετε, ότι εκείνοι οι δεκαοχτώ, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ και τους σκότωσε, ήταν οι χειρότεροι από όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Σας διαβεβαιώνω πως όχι, αν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι θα χαθείτε κατά τον ίδιο τρόπο…» (δηλαδή αιφνίδια) (Λουκ. 13, 4-5).
Επεξηγεί ο Χριστός ένα απρόοπτο φυσικό φαινόμενο (έπεσε ένας πύργος και σκότωσε ανθρώπους) και διευκρινίζει ότι δεν τους βρήκε αυτή η συμφορά ως τιμωρία του Θεού, επειδή ήταν αμαρτωλοί και λόγω της κακίας τους, αλλά λέει, ότι υπάρχουν πράγματα πέρα και έξω από το βεληνεκές του μυαλού τους, για τα οποία καλό είναι να σιωπούν και συγχρόνως να νοιάζονται για την ποιότητα των προσωπικών τους δεδομένων (μετάνοια). «Θυμώνει» ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Τον ρωτά: «Τί ουν; Ίνα γένωμαι εγώ βελτίων εκείνος κολάζεται;» «Τι δηλαδή; Για να γίνω εγώ καλύτερος τιμωρείται εκείνος;» Και απαντά: «Όχι βέβαια! Αλλά για τα δικά του (αόρατα στα μάτια μας) δεδομένα».
Τέτοιες καταστάσεις είναι κραυγή οδύνης του Θεού προς εμάς, που μας καλεί προς μετάνοια. Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε σωστά για τους ανθρώπους, επί τη βάσει, των θλίψεων και των παθημάτων τους, γιατί πολλοί άνθρωποι ρίχνονται στη φωτιά σαν χρυσάφι για να καθαριστούν επταπλασίως και όχι ως άχυρα και σκουριά για να κατακαούν…!!
Το Ευαγγέλιο του Λουκά (κεφάλαιο 13), ξεκινώντας με τη σφαγή των Γαλιλαίων την ώρα της θυσίας και τον θάνατο των δεκαοχτώ από την πτώση του πύργου, συνεχίζει με την παραβολή της άκαρπης συκιάς, την θεραπεία της συγκύπτουσας και τις παραβολές του σπόρου του σιναπιού και του προζυμιού. Για να καταλήξει με την στενή πύλη!
Είναι άχρηστα, μια όμορφη εικόνα (φύλλα) χωρίς καρπούς, και ένα δέντρο που καταργεί τον τόπο! Παίρνει λοιπόν παράταση… για καρποφορία! (Εμείς όμως αγωνία έχουμε την εικόνα μας… τα φύλλα!).
Η υπομονή μιας αναμονής δεκαοκτάχρονης δίνει τη δυνατότητα σωστών αξιολογήσεων και τοποθετήσεων. (Εμείς όμως θέλουμε να τα ξέρουμε όλα και τώρα!).
Ένας ελάχιστος σε μέγεθος σπόρος έχει τον δυναμισμό του να γίνει «ενεργείᾳ», ένα δέντρο μεγάλο, «αναπαυτικό», για πολλούς, όταν τον αφήσουμε και του εξασφαλίσουμε προϋποθέσεις. (Εμείς όμως νομίζουμε ότι όλα «αγοράζονται» έτοιμα!).
Και το «προζύμι» μπορεί και αλλάζει τα δεδομένα των συνθηκών. Το αλεύρι που μόνο του δεν τρώγεται, γίνεται ψωμί που στηρίζει και συνεχίζει την ζωή! (Εμείς όμως όντας ανόητοι… «τρώμε το προζύμι» και τελειώνουν όλα εκεί).
Όλα τα παραπάνω θέλουν κόπο που «απαιτείται» για να μπορέσουμε να «μπούμε» από την στενή πύλη στην Βασιλεία του Θεού! Θέλει μάζεμα το μυαλό μας, να δεχθεί ταπεινά ότι δεν είναι και δεν πρέπει να είναι… παντογνώστης (!), ούτε τα πάντα να τίθενται υπόψη του και υπό την έγκριση του! Χρειάζεται απλότητα (όχι απλοϊκότητα) ταπείνωσης για να δεχθεί αυτό που γράφει ο Χαίλντερλιν, ότι: «Ο Θεός φτιάχνει τον κόσμο, όπως η θάλασσα την στεριά: Με το να αποτραβιέται».