π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ένα από τα χαρακτηριστικά της αληθινής αγάπης είναι η απουσία υποκρισίας, η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια. Αυτός που αγαπά αληθινά δεν προσποιείται. Δεν φοβάται να δείξει τι αισθάνεται, τι σκέφτεται, τι φοβάται, τι ελπίζει, τι ζητά, τις προσφέρει. Αντίθετα, η υποκριτική αγάπη χαρακτηρίζεται από ένα προσωπείο. Αυτός που ισχυρίζεται ότι αγαπά, αλλά στην ουσία και δεν θέλει και δεν είναι αυθεντικός, προσποιείται. Κρύβει τις πραγματικές του διαθέσεις. Κυρίως όμως κρύβει το ότι δεν αγωνίζεται να αγαπήσει αληθινά. Μπορεί εξωτερικά, στην συμπεριφορά του, στον τρόπο που παρουσιάζει τον εαυτό του και τη συμμετοχή του στην σχέση με τον άλλο να δίνει την εντύπωση ότι αγαπά όντως. Στην πράξη όμως αγαπά μόνο τον εαυτό του, αποβλέπει στο να απολαύσει την αγάπη ή το δόσιμο του άλλου και όταν έρθει η ώρα του σταυρού, δηλαδή της ανάγκης να δείξει ότι εννοεί την αγάπη, είτε αποσύρεται, είτε φορτώνει τις ευθύνες στον άλλο, είτε κάνει μεγάλες δηλώσεις, τις οποίες η πραγματικότητα διαψεύδει.
Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Ρωμαίους, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Η αγάπη ανυπόκριτος, αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι το αγαθόν» (Ρωμ. 12,9). «Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό». Πόσο εύκολο όμως είναι να διακρίνουμε το καλό και το κακό στην στάση ζωής μας, στους λογισμούς μας, στον χαρακτήρα μας; Στους άλλους συχνά το διακρίνουμε. Τους παρατηρούμε και επειδή λειτουργούν και το αξιακό μας σύστημα και η συνείδησή μας, αλλά και ένα αίσθημα κατάκρισης το οποίο πηγάζει από την αυτοσυντήρησή μας, μπορούμε να διατυπώσουμε κρίσεις για το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Δυσκολευόμαστε όμως όταν στραφούμε στον εαυτό μας. Εκεί είμαστε πρόθυμοι είτε να παραβλέψουμε τ κακό και να μεγεθύνουμε το καλό, είτε να δικαιολογήσουμε την κακή συμπεριφορά μας. Έτσι συχνά η αγάπη μας καθίσταται υποκριτική.
Βεβαίως το να αδιαφορούμε για τον εαυτό μας και να τον βάζουμε πάντοτε σε δεύτερη μοίρα δεν είναι πάντοτε καλό. Ισορροπία χρειάζεται. Αγαπούμε όμως τον εαυτό μας αληθινά όταν βλέπουμε ότι το βαθύτερο συμφέρον του έγκειται στο να είναι η αγάπη το κλειδί για την πορεία της ζωής. Όχι όμως η αγάπη που αποκρύπτει την αλήθεια. Αλλά αυτή που με ταπείνωση την φανερώνει. Και η αλήθεια δε μπορεί να είναι μόνο ο τρόπος που βλέπουμε εμείς τα πράγματα, αλλά γίνεται γεγονός κοινωνίας. Πριν βιαστούμε να κατασταλάξουμε στο τι είναι αλήθεια, χρειάζεται να την εξετάσουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Μέσα από τις αξίες με τις οποίες έχουμε εμποτιστεί. Με την φωνή της συνείδησής μας, την οποία καλούμαστε και να ακούμε και να καλλιεργούμε. Κυρίως όμως μέσα από το Φως που το Ευαγγέλιο του Θεού μας παρέχει.