Tης Τρισεύγενης Καπράνου
Αν καταφέρναμε να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας, ουσιαστική, αληθινή, χωρίς αμνηστεύσεις ή εκπτώσεις, ενδεχομένως θα βλέπαμε ότι σε ορισμένα θέματα είμαστε άριστοι στη θεωρία και στα λόγια, εξαιρετικοί γνώστες της ουσίας του θέματος θεωρητικά, αλλά επί του πρακτέου κάπου δυσκολευόμαστε. Σχετικά με τις δοκιμασίες και τον πόνο για παράδειγμα. Πόσο στεκόμαστε σε φίλους ή γνωστούς, σε δύσκολες καταστάσεις και βιώματα… Πόσες φορές δεν έχουμε κλάψει,μαζί με τη μάνα που έχασε το παιδί της,μαζί με το φίλο που δίνει τη δική του μάχη με την επάρρατη νόσο, πόσο συμπάσχουμε ακόμα και με τον άγνωστο που βιώνει μια φοβερή δοκιμασία. Και το κάνουμε με όλη μας την ψυχή και με αληθινά αισθήματα!
Πονάμε για τον άλλο και του επαναλαμβάνουμε συνεχώς πως οι δοκιμασίες είναι για το καλό μας… Ναι το ξέρουμε καλά αυτό! Έλα όμως που αν ο πόνος μας χτυπήσει την πόρτα, μάλλον θα σκεφτούμε το περίφημο “γιατί σε μένα”… Φυσικά,δεν είμαστε στο απυρόβλητο, ούτε υπογράψαμε συμβόλαιο με το θεό, ότι σε μας δε θα στείλει δυσκολίες, πόνους και αντιξοότητες… Ο πόνος είναι για όλους. Πολλές φορές κουραζόμαστε με μια δυσκολία,που κρατά λίγο καιρό και τελικά φεύγει,περνά. Άλλες φορές γκρινιάζουμε για τις ελλείψεις μας, υλικές τις περισσότερες φορές. Και γύρω βλέπουμε ανθρώπους γίγαντες ψυχικού σθένους. Ξέρω μια μητέρα,που έχασε 2 παιδιά σε τροχαίο. Ξέρω μια άλλη γυναίκα,που συντηρεί έναν τυφλό άνθρωπο και παιδί με καρκίνο. Άλλη σηκώνει το βάρος της ασθένειάς της, άλλα και του άντρα της. Χθες άκουσα για δύο υπέροχους γονείς που μεγαλώνουν ένα αυτιστικό παιδί… Και τόσοι άλλοι άγνωστοι στο πλήθος, αφανείς…