Αναζητώντας τα όρια, με έναν Θεό που ζει εκτός αυτών και έναν κόσμο που συνεχώς προσπαθεί να τα υπερβαίνει…!
Tου π. Αντωνίου Χρήστου
Σε αυτό το άρθρο μας, αγαπητοί μας αναγνώστες, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε μια γενική εικόνα, που λίγο πολύ, όλοι ζούμε και έχει πέσει στην αντίληψή μας, αλλά λίγες φορές ξέρουμε, πως να υπολογίσουμε όλα τα δεδομένα και να αντιμετωπίζουμε σωστά χωρίς να παρεκκλίνουμε από το θέλημα Του Θεού.
Είναι γεγονός, ότι από την βρεφική μας κι’ όλας ηλικία, ο άνθρωπος μαθαίνει να μπαίνει σε όρια και πλαίσια. Ερχόμαστε γυμνοί στον κόσμο, αλλά ήδη από τις πρώτες στιγμές στο εξωτερικό περιβάλλον από την μήτρα της μητέρας, στο παιδί θα το υποβάλλουν στο πρώτο λουτρό του και θα του φορέσουν τα πρώτα του ρουχαλάκια.
Ο πολιτισμός δηλαδή φροντίζει για τις ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα οριοθετεί και περιορίζει, αφού μπαίνουμε σε καλούπια που όλοι μαθαίνουμε να ζούμε με τα κοινώς αποδεδειγμένα πράγματα, που κάποιοι άλλοι φρόντισαν για εμάς, πριν από εμάς και εμείς ως φορείς τους, θα μεταδώσουμε και στις επόμενες γενιές μετά από εμάς.
Το οικογενειακό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, θα αυξήσει περισσότερο την επίδρασή του στο νέο μέλος της οικογένειας και κατ’ επέκτασιν της κοινωνίας, αφού το παιδί μεγαλώνοντας, έχει καλύτερη συνείδηση γι αυτό που είναι και τις προοπτικές που μπορεί να ακολουθήσει να γίνει. Το παιδί δρα ως σφουγγάρι και όσο ωριμάζει, οπωσδήποτε βελτιώνεται και η αλληλεπίδραση στα ερεθίσματα και τα όρια συμπεριφοράς στα οποία τίθενται, επιβάλλονται ή στην καλύτερη περίπτωση εμπνέονται, από το περιβάλλον που βιώνει το παιδί, εντός και εκτός σπιτιού.