π. Γεωργίου Χριστοδούλου
Όπως ήταν αναμενόμενο, θα ερχόταν σύντομα η στιγμή για την κοινωνία μας μέσω της Βουλής των Ελλήνων, η συζήτηση περί υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αγαπά, αγκαλιάζει και σέβεται όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας, διαφορετικότητας, θρησκείας και βαθμό αμαρτωλότητας.
Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που έλκονται από το ίδιο φύλο. Μάλιστα έρχονται, εξομολογούνται, συζητάμε και προσπαθούν να βελτιώσουν την πνευματική τους κατάσταση και να γνωρίσουν καλύτερα τον Θεό όπως και όλοι οι άνθρωποι, διότι «ουδείς αναμάρτητος». Τους αγαπώ πολύ.
Πάντοτε υπήρχε η ομοφυλοφυλία πάνω στη γη, όμως ποτέ δεν κατορθώθηκε να δημιουργηθεί ζωή μέσα από αυτήν. Αυτό από μόνο του θα πρέπει να μας προβληματίζει.
Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι σήμερα, η φυσική σαρκική ένωση του άνδρα και της γυναίκας συνδέεται στο νου μας με τη σύλληψη και τη γέννα. Έτσι τα έφτιαξε ο Θεός ως προς την δημιουργία της ανθρώπινης ζωής, τα σπερματοζωάρια να συναντούν τα ωάρια και να φτιάχνουν ανθρώπους.
Η αγάπη, η φροντίδα και η μέριμνα προς τα παιδιά, ειδικά εκείνα που φιλοξενούνται σε ιδρύματα για διαφόρους λόγους, είναι επιθυμητή απ’ όλους.
Όμως τα συγκεκριμένα παιδιά, λόγω ορφάνιας, οικονομικών δυσκολιών των γονέων, παρατημένα πολλές φορές από προβληματικούς γονείς κτλ., είναι ήδη τραυματισμένα. Εδώ δεν τίθεται θέμα για τον χαρακτήρα ή την αγάπη των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Τίθεται όμως το ερώτημα αν θα επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο η ψυχοσύνθεση και η κοινωνικότητα του παιδιού. Το παιδί θα ξέρει ότι οι δύο γονείς του το αγαπάνε αλλά θα αντιλαμβάνεται επίσης ότι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται και μεγαλώνει δεν είναι το φυσιολογικό. Διότι άλλο είναι η προσωπική επιλογή του καθενός και άλλο το διαχρονικά φυσιολογικό πρότυπο οικογένειας.
Αν θέλει κάποιος να βοηθήσει ουσιαστικά αυτά τα παιδιά, ξεκινώντας από τους βουλευτές που εμείς ψηφίζουμε(προσωπική άποψη) και έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν τους νόμους, θα μπορούσαν να μετατρέψουν αυτά τα ιδρύματα σε παιδικές παραδεισένιες οάσεις, αυξάνοντας το προσωπικό και χρηματοδοτώντας τα γενναιόδωρα. Επίσης θα μπορούσαν να απλοποιήσουν τη διαδικασία υιοθεσίας έτσι ώστε να μην αποκαρδιώνονται δεκάδες ζευγάρια και οικογένειες που περιμένουν σε λίστες αναμονής ετών(δόξα τω Θεώ οι αιτήσεις των «υποψήφιων γονέων» στην Ελλάδα είναι ασυγκρίτως περισσότερες από τα παιδιά που φιλοξενούνται στα ιδρύματα). Όπως μου εξηγούσε και μια οικογένεια που φιλοξενούσε ένα ορφανό παιδάκι που τελικά έφυγε από την ζωή, λόγω του ότι η διαδικασία της υιοθεσίας μετά από τόσα χρόνια ήταν ακόμη στα χαρτιά, ούτε την κηδεία του δεν μπορούσαν να διαχειριστούν διότι δεν είχαν τα δικαιώματα νόμιμων γονέων.