π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Οι έφηβοι που θέλουν να ζούνε τον τρόπο της Εκκλησίας συχνά αναρωτιούνται: «μου επιτρέπεται να έχω σχέσεις με το άλλο φύλο;». Συναντούν τις ανησυχίες των γονέων τους που τους θέλουν να μην παρασύρονται από τα ξυπνήματα της εφηβείας και να μην βγούνε από στόχους που έχουν να κάνουν με την μόρφωση, καθώς στην έξοδο από την εφηβεία έρχονται οι Πανελλαδικές εξετάσεις. Το ερώτημα συνοδεύει ένας υπαρκτός φόβος για την ηθική υπόσταση των νέων, οι οποίοι όμως τον θεωρούν κατάλοιπο κοινωνικών αντιλήψεων του παρελθόντος και δεν μπορούν να δεχθούν πώς η Εκκλησία μένει τόσο αναχρονιστική και αρνείται το δικαίωμα στην αγάπη.
Ο έρωτας είναι σημάδι ενηλικίωσης, εξόδου των νέων από την πατρική τους οικογένεια. Ο έρωτας κάνει τον νέο να χτίζει καινούργια ταυτότητα, καθώς καλείται να αποφασίσει ποιος θα είναι στην σχέση του όχι γενικά με το άλλο φύλο, αλλά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πώς είναι η αμοιβαιότητα, πώς η διάθεση χρόνου, κόπου, συναισθημάτων, αλλά και του ίδιου του σώματος, το οποίο μέχρι την εφηβεία δεν το πρόσεχε ή ήταν αυτονόητα δικό του.
Ο έρωτας επανατοποθετεί τον νέο σε σχέση με την παρέα του, με τον κοινωνικό και πολιτισμικό του περίγυρο: «θα ακολουθήσω την αντίληψη του πολιτισμού για τις σχέσεις των δύο φύλων, δηλαδή τον έρωτα πρωταρχικά ως ηδονή, με μοναδική ευθύνη την προφύλαξη ή θα επιλέξω την αντίσταση, την εκλεκτικότητα, την διατήρηση της παρθενικότητας του σώματος, αλλά και την καλλιέργεια της καρδιάς που θέλει να αγαπά και να μοιράζεται, αποφασισμένη να εκζητήσει την ευλογία του Θεού διά του γάμου, γεγονός που μπορεί να αργήσει πολύ». Και ποιος περιμένει;