«Τοπία» από ψυχικές διαδρομές – 47
2 Ιανουαρίου, 2018
Του Jim Forest
Συμβαίνει συχνά να κατανοούμε πόσο κατεστραμμένη είναι η ανθρώπινη εικόνα όταν αντικρίζουμε τον άλλο. Κι ενώ δύσκολα εντοπίζουμε τα λάθη μας που χρήζουν εξομολόγησης και μετάνοιας, με μεγάλη ευκολία υποδεικνύουμε ότι οι άλλοι χρειάζεται να εξομολογηθούν – και δεν το χρειάζεται μόνο ο απατεώνας, αυτός που κακοποιεί τη σύζυγό του, ο ληστής, ο βιαστής ή ο δολοφόνος αλλά ακόμα και οι φίλοι μας, αυτοί που αγαπάμε ή αγαπούσαμε. Βλέπουμε τα λάθη των άλλων με εκπληκτική διαύγεια. Όταν όμως πρόκειται για τα δικά μας σφάλματα, τότε θεωρούμε ότι η κατάστασή μας δεν είναι ιδιαίτερα προβληματική.
Ο αγώνας μας – που δεν είναι τίποτα λιγότερο από την προσπάθειά μας να παραμείνουμε ακέραιοι και σε κατάσταση κοινωνίας (communion) – είναι να ανακαλύψουμε στον άλλο την εικόνα του Θεού και έτσι η συμπεριφορά μας προς αυτόν τον άνθρωπο να είναι τέτοια ώστε να μαρτυρά αυτή την βαθύτερη αλήθεια. Αν δεν μπορούμε να εντοπίσουμε κανένα ίχνος της θεϊκής εικόνας στον άλλο, τότε ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να του συμπεριφερθούμε έχοντας την πεποίθηση ότι ούτως ή άλλως η εικόνα είναι εκεί, σε αυτόν τον άνθρωπο. Οφείλουμε να το πιστεύουμε αυτό ακόμα κι όταν είναι εμφανές ότι ο άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με την κόλαση και όχι με τον παράδεισο.
(Ο άλλος ως εικόνα, Ψυχής δρόμοι, τ. 13)
Ψυχής δρόμοι: εκεί που οι ψυχολογικές επιστήμες συναντώνται με την πίστη.
Περιοδικό που κυκλοφορεί κάθε Μάϊο και Νοέμβριο από τις εκδόσεις Αρμός.