π. Παύλος Παπαδόπουλος / facebook
Να κλείνεις το τηλέφωνο και να νιώθεις αμέσως ότι ήδη σου λείπει ο άλλος άνθρωπος. Να θέλεις ξανά να τον πάρεις τηλέφωνο. Να μην μπορείς να αποχωριστείς την φωνή του, την φωνή της. Αυτό είναι να έχεις βάλει στην ζωή σου τον άλλον τόσο πολύ που να μην μπορείς να ορίσεις την ζωή σου χωρίς αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό είναι αγάπη.
——————————-
Το ίδιο γίνεται και με τον Θεό μας. Να προσεύχεσαι (να Τον παίρνεις τηλέφωνο) και να μην θέλεις να Τον αποχωριστείς. Να σταματάς για να πας στην δουλειά αλλά ο νους σου να είναι σ’Εκείνον. Να Τον παίρνεις “τηλέφωνο” στα διαλείμματα, στα κλεφτά…στην τελική όμως δεν αντέχεις. Βάζεις το hands-free για να Του μιλάς συνέχεια όταν δουλεύεις, όταν οδηγείς, όταν μαγειρεύεις, όταν τρως, όταν διαβάζεις, όταν περπατάς, ακόμα κι όταν κοιμάσαι.
——————————-
Κι όλα αυτά χωρίς χρέωση. Και με χρέωση να ήταν, χαλάλι. Γιατί η αγάπη δεν κοιτά κοστολόγια…το μόνο που την νοιάζει είναι να είμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μαζί.