π. Αντώνιος Χρήστου
Η χαμένη παιδικότητα, σοβαρό πλήγμα στην πορεία μας προς την Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι γνωστό, σε κάθε άνθρωπο που έχει μία σχετική καλή σχέση και επαφή με την Εκκλησία και ιδιαιτέρως την Καινή Διαθήκη, ότι ο ίδιος ο Χριστός μας τόνισε τα εξής: «Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ λέγοντες· τίς ἄρα μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν; καὶ προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς παιδίον ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται·» (Ματθ.18,1-18,4). Το παραθέτουμε και σε απλή μετάφραση «Εκείνην την ώρα προσήλθαν οι μαθηταί στο Ιησούν και είπαν· “ποιός άραγε είναι μεγαλύτερος εις την βασιλείαν των ουρανών;” Επροσκάλεσε τότε ο Ιησούς ένα παιδί, το έβαλεν όρθιον στο μέσον αυτών και είπε· “Σας διαβεβαιώνω ότι εάν δεν αλλάξετε φρονήματα και πορείαν εις την ζωήν σας και δεν γίνετε απλοί και άδολοι σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε εις την βασιλείαν των ουρανών. Οποιος λοιπόν ταπεινώσει τον ευατόν του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι μεγαλύτερος εις την βασιλείαν των ουρανών.»
Τα παιδιά λοιπόν, σύμφωνα με τα αδιάψευστα χείλη του Κυρίου μας, διαθέτουν απλότητα, αδολιότητα και τα ταπεινότητα, στοιχεία που αν υιοθετήσουν και οι ενήλικοι συνειδητά στη ζωή τους, είναι εφόδια ικανά για να ανοίξουν τις θύρες του παραδείσου και να μας κάνουν πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών. Όσο εύκολα όμως μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, τόσο δύσκολα είναι στην πράξη να υλοποιηθεί και εννοείται δεν μπορούμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά με την χάρη Του Θεού και την καλή αλλοίωση που φέρνουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, οι αρετές στη ζωή του ανθρώπου, στην πορεία του προς σωτηρία και αγιότητα. Μεγάλοι σύγχρονοι άγιοι όπως ο Άγιος Πορφύριος και ο Άγιος Παΐσιος, αν και είχαν τα άσπρα μαλλιά της τρίτης ηλικίας, είχαν μια πραότητα και παιδικότητα στην εκδήλωση της χαράς τους, που το εισέπραττε καθηλωτικά ο κάθε ένας που πήγαινε να τους δει και να τους συμβουλευτεί.