π. Γεωργίου Δορμπαράκη
Θα μου επιτραπεί να σημειώσω κι εγώ, μαζί με όλους τους αδελφούς που γνώριζαν τον π. Γεώργιο, ότι επρόκειτο για κληρικό που η όλη βιωτή του δεν μπορεί να κατανοηθεί παρά κάτω από μία προϋπόθεση και έναν όρο: την πυρπολημένη από αγάπη Χριστού καρδιά του. Αν δεν ληφθεί υπόψη η φλόγα αυτή, που αποτελούσε την κινητήρια δύναμη όλων των ενεργειών και των λόγων του Γέροντα, δυστυχώς θα μιλάμε για αποσπασματική γνώση και κατανόησή του, διαστρέβλωση ίσως της σπουδαίας προσωπικότητάς του.
Ό,τι συναντάμε στα ευλογημένα συναξάρια και στους ύμνους της Εκκλησίας μας για τους αγίους μας – είτε μάρτυρες είτε οσίους είτε ιεράρχες είτε κοινωνικούς εργάτες και ιεραποστόλους – που όλα τους ανεξαιρέτως επισημαίνουν ακριβώς ότι ποιητικό αίτιο της αγίας βιωτής τους μέχρι σημείου προσφοράς και της ίδιας της ζωής τους ήταν η απέραντη αγάπη και ο σφοδρός έρωτάς τους προς τον Κύριο Ιησού Χριστό και τον Τριαδικό Θεό μας, το ίδιο μπορούμε να πούμε, τηρουμένων ίσως των αναλογιών, ότι συναντάμε και στον σεβαστό μας Γέροντα π. Γεώργιο. Και το λέμε αυτό όχι ως σχήμα υπερβολής, αλλά ως μία πραγματικότητα την οποία βλέπαμε και ζούσαμε κοντά του: ο π. Γεώργιος ζούσε και ανέπνεε τον Χριστό, γιατί ζούσε και ανέπνεε με τους βίους των αγίων μας και με τους ύμνους που η Εκκλησία μας τραγουδάει γι’ αυτούς. Τα συναξάρια και τα Μηναία, η Παρακλητική και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία δεν λείπανε ποτέ από τα χέρια του. Σχεδόν πάντοτε, την ώρα της ακολουθίας, τον έβλεπες να θέλει να παρακολουθεί προσηλωμένος και σιωπηλός τα λεγόμενα μέσα από το όποιο βιβλίο της Εκκλησίας απαιτούσε η ώρα. Γι’ αυτό βεβαίως και δεν τολμούσες να του μιλήσεις τότε ή να τον απασχολήσεις με κάτι αλλότριο. Άλλωστε σπάνια, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, σου έδινε τη δυνατότητα να διαλεχθείς μαζί του εν ώρα ακολουθίας. Κι όχι μόνο εν ώρα ακολουθίας θα συμπληρώναμε. Τον προσέγγιζες κι ένιωθες ότι δεν μπορείς να φλυαρήσεις ή να αργολογήσεις μαζί του, πολύ περισσότερο να κατακρίνεις. Δημιουργούσε ένα τέτοιο κλίμα ευλάβειας, που μόνος σου καταλάβαινες ότι τα λόγια σου πρέπει να είναι πολύ μετρημένα. Γιατί στεκόσουν σε τόπο που υπάρχει η παρουσία του Θεού. Ναι, ο σεβαστός πατέρας σε έκανε να σκέπτεσαι πάντοτε τον Χριστό, σε κινητοποιούσε σε μετάνοια και αλλαγή ζωής, όχι μόνο με τα λόγια του, αλλά κυρίως με την ίδια την ύπαρξή του.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΔΩ