π. Λίβυος
Απο μικρά παιδιά, πάντες πιστεύουν και αναδεικνύουν τα πλεονεκτήματα μας. Με το καιρό μαθαίνουμε κι εμείς να ποντάρουμε την ζωή μας, πάνω σε αυτά. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον να ταυτιζόμαστε μαζί τους. Να θεωρούμε οτι εμείς, είμαστε τα πλεονεκτήματα μας, οι νίκες, επιτυχίες και κατορθώματα μας. Τι γίνεται όμως όταν έρθει μια μέρα που χάνομαι κάποια από αυτά ή και όλα;
Όταν η ζωή φέρει μια δοκιμασία που τα πάντα μοιάζουν να αχρηστεύονται; Τότε η κατάθλιψη μοιάζει ως η μόνη οδός. Το κλείσιμο σε ένα «ρακένδυτο» και «εξευτελισμένο», «αδύναμο» εαυτό(όπως εμείς πιστεύουμε) που πλέον δε μπορεί να στεφθεί νικητής και δυνατός ή όπως ο κόσμος της «επιτυχίας» ονομάζει, ικανός.
Κι όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η μόνο έτσι. Γιατί αυτό που πολλές φορές ονομάζουμε ήττα είναι η πιο μεγάλη νίκη της ζωής μας. Αυτό που ονομάζουμε αποτυχία ίσως να φανεί ως η μόνη πραγματική μας επιτυχία. Εκείνο που ονοματίσαμε αμαρτία και λιώσαμε στις ενοχές αργότερα φανερώνεται ως η αιτία της αρετής μας, και εκείνο που έμοιαζε ως το τέλος ήταν μονάχα μια νέα αρχή.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΔΩ