Ξύλῳ γαρ έδει το ξύλον ιάσασθαι

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού αποτελεί για τους χριστιανούς μία ευκαιρία να ξαναδούμε την ιστορία του κόσμου και της αγάπης του Θεού γι’ αυτόν και για μας. Στο Δοξαστικό του Εσπερινού της εορτής ψάλλουμε: «ξύλῳ γαρ έδει το ξύλον ιάσασθαι». Με το ξύλο του Σταυρού γιατρεύτηκε το τραύμα της ανθρωπότητας που προκάλεσε το ξύλο της Εδέμ, η βρώση του καρπού από το δέντρο του Παραδείσου το οποίο δοκίμασε την ανθρώπινη ελευθερία.  Με το ξύλο του Σταυρού και το Πρόσωπο του Οποίο ανέβηκε πάνω σ’ αυτό, γιατρεύτηκε ο κάθε άνθρωπος που συνεχίζει να δοκιμάζει το δέντρο της αυτοθέωσης, το δέντρο της αυτάρκειας χωρίς Θεό και πλησίον, το δέντρο που βλέπει το δικαίωμα ως προτεραιότητα, το δέντρο που μας κάνει να λησμονούμε ότι υπάρχει η επιλογή της ζωής και η επιλογή του θανάτου κι εμείς μοιάζουμε να πορευόμαστε ανήμποροι προς τον δεύτερο.

                Γιατί όμως ο Σταυρός;

                Ακριβώς γιατί ο Σταυρός ήταν όργανο θανάτου. Ανεβάζοντας ο άνθρωπος τον Θεάνθρωπο στον Σταυρό έδειχνε στον Θεό την απόλυτη βεβαιότητα ότι κανείς δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση από τον θάνατο, ούτε καν ο ίδιος ο Θεός. Ο άνθρωπος με έπαρση τονίζει στον Θεό ότι η επιλογή στον Παράδεισο ήταν τόσο δυνατή και καταλυτική που ούτε ο Θεός δεν θα μπορούσε να την αλλάξει, ούτε ο Θεός θα μπορούσε να την αποφύγει εφόσον αποφάσισε να εισέλθει στην περιπέτεια της ενανθρώπισης. Ο Σταυρός φανερώνει το μίσος του ανθρώπου για Εκείνον που διακηρύττει και ξαναπροτείνει την ζωή.  «Εφόσον δεν μπορούμε εμείς από μόνοι μας να είμαστε αθάνατοι, τότε δεν θα επιτρέψουμε και σε Σένα», αναφωνεί ο σταυρωτής άνθρωπος.  «Εφόσον δεν μπορούμε εμείς να χαρούμε την ζωή για πάντα, ούτε κι Εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα». «Εφόσον εμείς είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε χωρίς Εσένα κι ας πεθάνουμε, δεν επιτρέπουμε σε Άλλον να εκφράσει το θέλημά μας αυτό, αλλά του επιβάλλουμε να προχωρήσει κι Αυτός στην οδό του θανάτου».

                Ο Σταυρός είναι η απόδειξη της παντοδυναμίας κάθε μορφής εξουσίας που υπάρχει στον κόσμο. Για να ανεβεί ο Χριστός στον Σταυρό συνεργάστηκαν ο διάβολος και οι δυνάμεις του από τον πνευματικό κόσμο, η θρησκεία με την αυτάρκειά της όπως αυτή εκφράστηκε από το Ιουδαϊκό συνέδριο, η εξουσία της δύναμης, όπως αυτή εκφράστηκε διά της πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος της Ρώμης η οποία δεν ήθελε αμφισβήτηση στο καθεστώς που επέβαλε στον κόσμο, αλλά και η εξουσία των παθών, όπως αυτή εκφράστηκε διά της ζήλιας, του φθόνου, της αμυαλιάς, της απαιδευσίας, του θράσους του όχλου, αλλά και της αχαριστίας του έναντι του Θεανθρώπου. Ο Θεός μπορεί να είναι «ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος», αλλά σέβεται την ελευθερία μας τόσο πολύ, ώστε να υποτάσσεται θεληματικά σ’ αυτήν. Ηχεί συνεχώς στ’ αυτιά μας η φωνή Του: «Όστις θέλει».  Οι άνθρωποι όμως κλείνουμε τ’ αυτιά μας, γιατί νικούν μέσα μας οι φωνές των εξουσιών, όπως αυτές διαμορφώνονται στον κόσμο, και μας κάνουν να προσπερνούμε αδιάφοροι την δική Του φωνή.

               Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΔΩ