Στην εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», στις 3 Φεβρουαρίου ε.ε., δημοσιεύτηκε το άρθρο του πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Βολουδάκη υπό τον τίτλο «Πλάνη ο καθαγιασμός δύο αγίων ποτηρίων εις μίαν θ. λειτουργίαν». Εάν ο αιδεσιμολογιώτατος πατήρ μόνο θα εξέφραζε την άποψή του για το θέμα, μπορούσε κανείς να μην κάνει κανένα σχόλιο, εφ’ όσον ο καθένας δικαιούται να πει τη γνώμη του για οποιοδήποτε ζήτημα. Αλλ’ ἐπειδὴ αφ’ ενός την λανθασμένη του γνώμη ο π. Βασίλειος πλαισιώνει με τολμηρές και πρόχειρες εκφράσεις, και αφ’ ετέρου διότι δημοσιεύεται όχι σε κάποιο τυχαίο περιοδικό, αλλά σε μία δημοφιλή εφημερίδα, θεωρήσαμε αναγκαίο να προβάλουμε την αλήθεια των πραγμάτων και την ιστορική πορεία του θέματος, ούτως ώστε να μην οδηγούνται οι πιστοί σε πραγματική πλάνη και να βασανίζονται οι συνειδήσεις των αδυνάτων.
Οι θέσεις του π. Βασιλείου είναι οι εξής·
α) Η θεία λειτουργία τελείται με ένα άγιο δισκάριο και ένα άγιο ποτήριο, όπως ακριβώς την τέλεσε για πρώτη φορά ο Κύριος. Αυτήν την αλήθεια δεν την αμφισβητεί κανένας.
β) Μία σταγόνα θείου αίματος δύναται να καθαγιάσει, αν χρειαστεί, ολόκληρο πέλαγος νάματος, οίνου δηλαδή. Πάλι σύμφωνοι.
γ) Αν παραστεί ανάγκη και εφ’ όσον λειτουργούν και άλλοι ιερείς, μπορεί να χρησιμοποιηθούν και άλλα άγια ποτήρια για την κοινωνία του λαού. Και εδώ – καμία αμφιβολία.
Η διαφωνία μας με τον ευλαβέστατο ιερέα έγκειται στο λάθος του για το πότε και πώς καθαγιάζεται το περιεχόμενο των υπολοίπων αγίων ποτηρίων. Εδώ υπάρχουν δύο εκδοχές. Πριν παραθέσουμε τη σωστή τάξη, θα αναφερθούμε στην πράξη που επεκράτησε σε περισσότερους ναούς.
Μετά την ύψωση του θείου άρτου κατά το «Τα άγια τοις αγίοις», την ένωση των δύο ειδών και την έγχυση του ζέοντος, χύνονται μερικές σταγόνες θείου αίματος, ή δια λαβίδος ή κατ’ ευθείαν από το χείλος του καθαγιασμένου αγίου ποτηρίου, στα υπόλοιπα· πράγμα καθ’ εαυτό δυσχερές, μάλλον δε επικίνδυνο, εφ’ όσον είναι πολύ εύκολο να χυθεί το άγιο αίμα στο αντιμήνσιο.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΔΩ