Σεβ. Μητροπολίτου Χονγκ – Κονγκ κ. Νεκταρίου
Ο Ιησούς συνήθιζε να απομονώνεται και να προσεύχεται. Κατά το ξεκίνημα της πορείας του για τα Ιεροσόλυμα, λίγο πριν το εκούσιο πάθος του, σταματά στο όρος Θαβώρ. Παίρνει μαζί του τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και ανεβαίνει στην κορυφή για να προσευχηθεί. Κι εκεί οι τρεις μαθητές γίνονται μάρτυρες μίας εκπληκτικής αποκαλύψεως. Ο Κύριος αποκαλύπτει σε αυτούς, όσο ήταν δυνατόν στις ανθρώπινες αντοχές τους, ένα μέρος της θεϊκής του δόξας. Βλέπουν τον Ιησού να λάμπει και να ακτινοβολεί με φως που σκέπασε τη λαμπρότητα του υλικού φωτός του ηλίου.
Ο Πέτρος συγκλονισμένος φωνάζει: Κύριε, ας μείνουμε για πάντοτε εδώ. Ο Ιησούς όμως το αρνείται. Όχι, Πέτρο, δεν θα μείνουμε εδώ στην κορυφή του Θαβώρ. Θα κατεβούμε και θα επιστρέψουμε και πάλι στον κόσμο.
Γιατί; Γιατί ο Ιησούς αρνείται στους μαθητές την αιώνια απόλαυση του θεϊκού φωτός του; Διότι εκείνη την ώρα οι μαθητές δεν ήταν έτοιμοι να κατανοήσουν αυτήν την ευλογημένη αποκάλυψη και αυτήν την εμπειρία της νέας εν Χριστώ ζωής.
Ο Ιησούς συνδέει την φανέρωση της δόξας του με το πάθος του. Την ώρα της αποκαλύψεως ο Ιησούς συνομιλεί με τους Προφήτες Ηλία και Μωϋσή περί του πάθους Του. Δίνει δε εντολή στους μαθητές να μην αποκαλύψουν τίποτα από όσα έζησαν πριν από την ανάστασή του.
Οι μαθητές πρέπει να ερμηνεύσουν την εμπειρία που τους χαρίσθηκε μέσα από το πάθος του Ιησού. Το μάθημα είναι συγκεκριμένο. Η δόξα του Ιησού είναι η ταπείνωση, η υπακοή, η θυσιαστική αγάπη. Με μία λέξη, η δόξα του Ιησού είναι η κένωσή του.
Αυτό ζητά ο Ιησούς από τους μαθητές του. Θα σας κάμω μετόχους της θεϊκής μου δόξας αλλά σας αποστέλλω πρώτα μέσα στον κόσμο. Να διακονήσετε τους ανθρώπους. Να υπηρετήσετε το σχέδιο της σωτηρίας. Και θα γνωρίσετε θλίψεις. Θα υποστείτε πολλά άσχημα πράγματα για το όνομά μου. Αλλά μέσα από την κένωσή σας, μέσα από την ταπείνωση, την υπακοή και την θυσιαστική αγάπη θα μπορέσετε να γίνετε μέτοχοι του Φωτός και να μεταλαμπαδεύσετε το δικό μου Φως στους ανθρώπους και σε ολόκληρη την κτίση.
Η Εκκλησία συνδέει την εορτή της Μεταμορφώσεως με τον Σταυρό του Ιησού. Αυτό ήθελε και ο Κύριός μας.
Μας αρέσει να διαβάζουμε για αποκαλύψεις. Μιλούμε για νοερά προσευχή, ησυχία και ουράνιες θεωρίες. Με ευχαρίστηση ακούμε ιστορίες για αόρατους ασκητές ή για το πως έλαμψε το πρόσωπο του δείνα ή του τάδε οσίου. Μας διαφεύγει όμως ότι όλα αυτά τα θαυμάσια προϋποθέτουν μία μαρτυρική χριστιανική ζωή.
Όλοι αυτοί που θαυμάζουμε πάλεψαν με τον εαυτό τους για να ακολουθήσουν τις εντολές του Θεού. Το θαυμαστό δεν είναι τα χαρίσματα που έλαβαν από το Θεό αλλά ο αγώνας τους. Η προσευχή τους. Η ταπείνωσή τους. Η διακονία του πλησίον.
Συνηθίζουμε να δημιουργούμε εξωπραγματικές εικόνες για τους αγίους. Ξεχνούμε πως και αυτοί υπήρξαν άνθρωποι. Ο γίγαντας της Θεολογίας Γρηγόριος, για παράδειγμα, εκφωνούσε τους περίφημους θεολογικούς του λόγους περί της Αγίας Τριάδος στην Κωνσταντινούπολη και παράλληλα με απλότητα και ειλικρίνεια παραπονιόταν στο Θεό για τις ατελείωτες βασανιστικές ασθένειές του. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα. Ο μέγας Απόστολος Παύλος, που με τα φτερά του Πνεύματος γινόταν θεατής αρρήτων αποκαλύψεων, καθημερινά έραβε τεντόπανα και τα εμπορευόταν.
Συμπέρασμα: Μην υποτιμάτε, τα μικρά, τα ανθρώπινα, τα καθημερινά. Κανείς δεν σώθηκε διότι μελέτησε με τις ώρες θεολογία ή γιατί συζητούσε για τις θεωρίες και τα κατορθώματα των αγίων. Σώθηκαν αυτοί που υπέμειναν τις θλίψεις. Που διακόνησαν τους ασθενείς. Που βοήθησαν τους αναγκεμένους. Που έζησαν με ευχαριστία και δοξολογία απέναντι στην χλεύη του κόσμου. Που έσκυψαν το κεφάλι με ταπείνωση μπροστά στο θεϊκό θέλημα. Που ανέβηκαν στην κορυφή του πνευματικού Θαβώρ μέσω του σταυρού της χριστιανικής ζωής. Της αληθινά χριστιανικής. Κι όχι της κατά φαντασίαν…
«Επί του όρους μετεμορφώθης, καί ως εχώρουν οι Μαθηταί σου τήν δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, τό μέν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τώ δέ κόσμω κηρύξωσιν, ότι σύ υπάρχει αληθώς, τού Πατρός τό απαύγασμα.»