Μάρω Βαμβουνάκη / face book
Η θλίψη, η στενοχώρια, η πνιγηρή ανία, είναι φυσιολογικά αισθήματα άμα προκύπτουν από άσχημα συμβάντα και καταστάσεις. Αλλά και η κατάθλιψη δεν είναι η ίδια ακριβώς αρρώστια αλλά συνέπεια. Σύμπτωμα άστοχων και ανάξιων ιεραρχήσεων. Αν κυρίαρχο αίτημα έχεις τα χρήματα, την φιγούρα σου, τη δόξα σου, τα νιάτα σου, άμα τα χάσεις λογικό είναι να διαλύεσαι. Αν επιθυμείς κυρίως την έγνοια για τους άλλους, τη δημιουργία, την τέχνη, την πίστη, πάντα και παντού θα βρίσκεις να νοιαστείς, να χαρείς.
‘Όταν βέβαια η βαριά θλίψη παγιώνεται και δεν παλεύεται άλλο, υπάρχει ανάγκη ειδικού. Υπάρχει βοήθεια! Το κακό είναι πως η κατάθλιψη πάει με την αδράνεια, την παραίτηση. Και είναι κρίμα να φθείρεσαι ματαίως.
Τα ξαναλέω τούτα γιατί είναι γνωστό πως το καλοκαίρι είναι και πλαίσιο μελαγχολίας, κατάπτωσης. Όπως τις Κυριακές και τις γιορτές αισθάνεσαι παράταιρος, περιθωριοποιημένος, μόνος. Όμως δεν είσαι μόνος!… Είναι πάρα πολλοί που αισθάνονται το ίδιο και το κρύβουν από κάποια ντροπή, από αξιοπρέπεια…