π. λίβυος
Επιτέλους βρήκα κι ‘ναν άνθρωπο να συμφωνεί μαζί μου.
Πάντα με ρωτούσαν μα γιατί δεν πας διακοπές ή που θα πας; Όχι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη σώνει και καλά επειδή είναι καλοκαίρι να πάω διακοπές. Το θεωρώ ωραίο αλλά όχι επιβεβλημένο. Και γενικά δεν μπορώ αυτό το άγχος του πρέπει, του σωστού, του μαζικού, την ομαδική χαρά “αυτό είναι το σωστό”. Για σένα ίσως, για σας ναι, για μένα όχι.
Λέει λοιπόν η Κατερίνα Τζάβαλου πάνω στο ίδιο θέμα, “Σε πειράζει που εφέτος δεν θα κάνεις διακοπές λόγω θεάτρου; «Καθόλου! Ποτέ δεν με ένοιαζε πού θα πάω διακοπές, όλο αυτό το μαζικό άγχος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας κάπου και να περάσεις καλά το καλοκαίρι, δεν με εκφράζει. Κι αυτό ψυχαναγκαστικό είναι και εμείς οι Έλληνες το έχουμε σε τεράστιο βαθμό. Έχω μείνει πάρα πολλά καλοκαίρια στην Αθήνα κι έχω περάσει τέλεια…”
Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Καθε τι που έχει μέσα την φράση “πρέπει” εμένα με αποδυναμώνει μόνο στο άκουσμα του. Δεν θέλω να “πρέπει να είμαι χαρούμενος”, να “πρέπει” να περνάω καλά, να πρέπει να πάω κάπου.
Ζητώ αυτή την ελευθερία της τεμπελιάς, την αναρχία της βαρεμάρας, του να έχω την δυνατότητα να μην κάνω τίποτα ή να τα κάνω όλα, αλλά ωστόσο να αποφασίζω εγώ. Θέλω να επιτρέπω στον ευατό μου να ζει αυτό που αισθάνεται. Εάν θέλει να γελάσει να το πράξει εάν θέλει να κλάψει επίσης. Αν νιώθει ότι θέλει διακοπές να τις κάνει εάν όμως θέλει να μείνει στην Αθήνα ή Θεσσαλονίκη ή όπου αλλού μένει ο καθένας και να περάσει εκεί καλά με φίλους και αδέσποτα ας το κάνει.
Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή τη βία της “ευτυχίας”. Για να είμαι καλά χρειάζεται να επιτρέπω στον ευατό μου ενίοτε να μην είναι καλά, για να γελάσω με την καρδιά μου, πρέπει να σεβαστώ οτι κάποιες στιγμές έχω την ανάγκη να κλάψω και για να κερδίσω οτιδήποτε στη ζωή αυτή, βασική προϋπόθεση είναι ότι θα πρέπει να μάθω να χάνω. Ίσως τις περισσότερες φορές. Μα έτσι θα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, μακριά από την εμμονή και το άγχος του “πρέπει” και του “σωστού”, εκείνου που κάνουν ή λένε οι πολλοί.
Ο πιο μεγάλος αγώνας στου κόσμου την συνάφεια είναι να μην χάσεις το κέντρο σου, δηλαδή την μοναδική δικιά σου αλήθεια. Το “θέλω” και “μπορώ” να είναι δικο σου και όχι δανεισμένο από καρδιές ξένες…