π. Σταύρου Τρικαλιώτη

Σήμερα «τά εἶδα ὅλα»!

Κοινώνησα κάποιον ἑτοιμοθάνατο…

Ὁ καρκίνος τοῦ εἶχε φάει τό μάτι καί μέρος ἀπό τό πρόσωπο…καί εἶχε προχωρήσει στόν ἐγκέφαλο..

Ἠ πληγή μύρισε πολύ ἔντονα!

Θεέ μου, ποῦ βρίσκουν τή δύναμη αὐτοί οἱ ἄνθρωποι!

Κοντά στόν ἄρρωστο ἦταν δυό φίλοι του χριστιανοί.

Στό τραπέζι πού ἑτοίμαζα τή Θεία Κοινωνία ὑπῆρχε μία μικρή μελέτη πού εἶχε τόν τίτλο: «Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα».

Ρώτησα ἄν εἶχε οἰκογένεια. Κανέναν, μοῦ ἀπάντησαν.

Κράτησα τό ὄνομά του.
Μνήσθητι Κύριε τοῦ δούλου σου…

Αὐτό τό βράδυ..
Ἴσως αὔριο νά μήν ὑπάρχει…
Ἴσως ζήσει κανέναν μήνα ἀκόμη.
Ἐσύ γνωρίζεις…

Σέ εὐχαριστῶ Κύριε πού περπατάω, πού δέν πονάω, πού ἀκόμα τά βγάζω πέρα…

Ἡ πικρή ἀλήθεια εἶναι πώς ὁ χορτᾶτος δέν μπορεῖ νά συμμερισθεῖ τόν πεινασμένο, ὁ ὑγιής τόν ἄρρωστο, ὁ εὐτυχής τόν δυστυχισμένο!

Κύριε, δῶσε κουράγιο σέ ὅσους δοκιμάζονται..

Νά ἀντέξουν ὥς τό τέλος….

Σέ εὐχαριστῶ…