Πηνελόπη – Γ. Ανεφάλου

…Βαθύ κόκκινο ,πορτοκαλί κι ένα μαβί που μπήκε κι αυτό ανάμεσα στ’ άλλα χρώματα που σέρναν τον χορό του αφέντη ήλιου, καθώς έδυε εδώ και κάμποση ώρα αρμονικά, δημιουργώντας έτσι άλλον έναν αυθεντικό πίνακα ζωγραφικής του Μεγάλου Δημιουργού της Φύσης…

-Άφησε τη μουσική  να μιλήσει μέσα  στην ψυχή σου, είπα μέσα μου, νοιώθοντας θαυμασμό  και έκσταση απέναντι στα υπέροχα αυτά χρώματα της φωτιάς , καθώς βυθίζονταν και χάνονταν πίσω απ’ τα βουνά!!

Λες κι ένοιωθε πως μέχρι εδώ ήταν τα χρονικά του όρια, σαν νά’ κρυβε ένα μυστικό ρολόι μέσα του που τον προειδοποιούσε πως :  «ήρθε η ώρα ν’ αποχωρήσεις και τη θέση σου να διαδεχτεί μια άλλη βασίλισσα που λέγεται :

Σελήνη!

-Φύση!  Είναι η ώρα να παύσεις τα έργα σου και να ξεκουραστείς…. αύριο πάλι θα ξημερώσει καινούρια μέρα… κι έχει ο Θεός!

Ένας  ήρεμος ,ηλεκτρονικός ήχος αντήχησε σήμερα απ’ το κινητό μου με το προγραμματισμένο ξυπνητήρι να χτυπά και να θέλει επίμονα να διαταράξει τον ήρεμο βαθύ ύπνο  μου!

-Καλημέρα Πόπη, Μαρία, Ελένη, Νίκο! ώρα να σηκωθείς !να πάρεις τα ηνία στα χέρια σου , ν’ αναλάβεις και να εκπληρώσεις τα καθήκοντά σου, να στρωθείς με τα μούτρα στα βιοτικά….  ασχολίες που μας απασχολούν όλους: οικογένεια, σπίτι, ψώνια, εξωτερικές δουλειές, όλη μέρα τρέξιμο για να τερματίσεις  μέχρι εξάντλησης πολλές φορές τα όριά σου. Που να βρεις  χρόνο να ασχοληθείς με τον εαυτό σου; να ηρεμήσεις και να αντλήσεις   δύναμη μέσα απ’ το υπερόπλο  της προσευχής,  για να αντιμετωπίσεις και να αντεπεξέλθεις σ’ όλα αυτά…

Να αναθέσεις και σήμερα τα θέματα που σ’ απασχολούν, σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ που στά’ στειλε για να σε δοκιμάσει αλλά και να σε διαπαιδαγωγήσει …

Σε κάποια  συνάντηση με αγωνιστές πραγματικούς της Πίστεώς μας ,  μαθαίνοντας τα προβλήματά τους ,εντέλει κατανόησα πως κι  εκείνοι τελικά ομοιοπαθείς είναι! Μη σου πω ότι πολλές φορές διαπιστώνω πως: ο τάδε ίσως σηκώνει βαρύτερο σταυρό…

Θέλοντας να μου εκμυστηρευτεί λοιπόν  κάποια  τα δικά της, μου είπε το γνωστό:

– «Εχθροί του ανθρώπου, οι οικιακοί αυτού»!…κι άρχισε να μου διηγείται σιγά – σιγά τον πόνο της…

Κατόπιν αφού ανακουφιστήκαμε κι οι δυο -εκείνη  που τά’ πε, κι εγώ που τα συμφώνησα-  άρχισα να συλλογίζομαι καθώς ανέτρεξε ο νους μου στον μέγα Διδάσκαλο  τον ίδιο το Χριστό μας, πώς να αισθάνθηκε άραγε ,ενώ ήξερε εξαρχής πως κάποιος απ’ τα παιδιά του, απ’ αυτούς που  επέλεξε να γίνουν μαθητές του αλλά και κληρονόμοι της βασιλείας του θα τον πρόδιδε;

Αντί του μάννα χολή ,αντί του ύδατος όξος …. αντί του «καλημέρα» «άσε μας ήσυχους», αντί μιας ζεστής αγκαλιάς αποστροφή και απαξίωση! Δόξα σοι ο Θεός!

Πώς μπορεί να καταλάβει μια ψυχή αμετανόητη γεμάτη απ’ τα πάθη που  την κάνουν απόμακρη, μια ζεστή KAΛΗΜΕΡΑ! Πως μπορεί να σου ανοίξει την καρδιά της , αν πρώτα η ίδια δεν την έχει ζυμώσει, δεν την έχει ποτίσει με τα μυστήρια της εκκλησίας μας, με την ΑΓΑΠΗ του Χριστού;

Παρατηρώ…

Τα χελιδόνια, πόσο όμορφα πεταρίζουν στον αέρα, κυνηγώντας το ένα τ’ άλλο, πόσο γλυκά και διακριτικά τιτιβίζουν  και δίνουν  ζωή και έμφαση  στον ζωντανό  πίνακα του Δημιουργού – Ζωγράφου!

Τη θάλασσα στο βάθος, που γαλήνεψε κι αυτή με τη σειρά της ,υπακούοντας στο πρόσταγμα της  Άνοιξης,  και την απέραντη «θάλασσα» τ’ ουρανού καθώς ενώνεται με το γαλάζιο υγρό στοιχείο….

Ο χειμώνας υποχώρησε μπροστά στη λαμπροφορεμένη και μυρωδάτη διάδοχό του! Ένας αναστεναγμός, μια ανακούφιση παίρνει τη θέση του γκρίζου και της καταχνιάς…

Δε ξέρω πόσο θα κρατήσει, ίσως μέχρι να φύγουν τα χελιδόνια …το ξέρω όμως το πήρα απόφαση πια πως την καταιγίδα τη διαδέχεται η λιακάδα, το ουράνιο τόξο με την υπόσχεση του Δημιουργού: στενή και τεθλιμμένη η  οδός η άγουσα εις την αιώνια ζωή, στην παντοτινή ξαστεριά!

Το κόκκινο άρχισε να κυριαρχεί και να ανταγωνίζεται με τις  υπόλοιπες πινελιές  του  ζωγράφου  …

Τα σπίτια απλωμένα διάσπαρτα θα προετοιμάζουν την καθημερινότητά τους….

Ο ήλιος κι απόψε βασιλεύει ώρα ν’ ανάψω το Φως … Καληνύχτα Μαρία, Ελένη, Γιώργο, Γιάννη…