π. λίβυος
Όταν περνάμε μια δύσκολη φάση στην ζωή μας, διαμορφώνεται μέσα μας, μια πολύ γκρίζα απόχρωση, λίγο πριν από το απόλυτο σκοτάδι. Μία αίσθηση βαθιάς απουσίας. Θλίψη και οργή γεμίζουν τα σωθικά μας. Αισθανόμαστε ότι όλοι είναι απόντες, ακόμη και ο Θεός. Ένας είναι απόλυτα εκεί, ο τύραννος και δήμιος εαυτό μας, που μας κρίνει και ζητάει ολα αυτά που δεν αντέχουμε να πράξουμε.
Νιώθουμε ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, κι ίσως να μην υπάρξει ποτέ ξανά εκείνο το χαμόγελο που με ελπίδα απλωνόταν στα χείλη μας.
Κι όμως, θα περάσουν κι αυτά κι άλλα πολλά που σίγουρα μες στην ζωή θα ανταμώσουμε. Και σαν σηκώσουμε κεφάλι, θα κάνουμε τον σταυρό μας, που τελικά πονέσαμε, δακρύσαμε, αισθανθήκαμε αδύναμοι και φοβισμένοι, γιατί όλα αυτά μαζί μας δίδαξαν, μας βάθυναν και καλλιέργησαν εντός μας ότι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή μας.
Όλα τα χαρίσματα πηγάζουν από τις πιο δύσκολες και σκοτεινές μέρες τις ζωής μας. Είναι τελικά όλες αυτές οι μαύρες σκιές που συνθέτουν το φώς στο πρόσωπο μας…
Πηγή εδώ