Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η κυβέρνηση αποποιείται την πολιτισμική κληρονομιά μας, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να πληρώσει ΕΝΦΙΑ… Έχει βάλει στόχο να αφανίσει την ελληνικότητα του λαού. Κατά το Νίκο Χατζηκυριάκο – Γκίκα η ελληνικότητά μας συνίσταται από την Εκκλησία, την Παιδεία, την Ιστορία και τη Γλώσσα. Και οι τέσσερις αυτοί ζωογόνοι παράγοντες της ύπαρξης μας, ως έθνους, βάλλονται από την κυβέρνηση, με την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης. Το ζήτημα πλέον είναι το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίσιμη αυτή κατάσταση.
Η θλίψη για την υπονόμευση της υπαρξιακής πορείας μας, ως Έθνους, προκαλείται από τα όσα σχεδιάζονται εκ μέρους του Υπουργείου Παιδείας σε βάρος της ελληνικής γλώσσας, του μαθήματος των θρησκευτικών και της διδασκαλίας της ιστορίας μας και τα όσα προωθεί στην εκπαίδευση, με την κατάργηση των αρχών της αριστείας, της αξιολόγησης και της πειθαρχίας σε κανόνες. Επίσης από τις προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος του κυβερνώντος Κόμματος και ιδιαίτερα της νεολαίας του, με τις οποίες προωθείται η κοινωνική περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και η εισδοχή των Ελλήνων, ως πτωχοπροδρόμων, στον κοσμοπολιτισμό και στην παγκοσμιοποίηση, την οποία προωθούν, μεταξύ άλλων, τα ιδρύματα του Τζορτζ Σόρος (Γκιόργκι Σβαρτζ το πραγματικό του όνομα).
Μετά την πρόθεση αποποίησης της πολιτισμικής μας κληρονομιάς από το κράτος μοναδικός αποδέκτης της απομένει η Εκκλησία. Αυτή, μόνη πλέον, οφείλει να διατηρήσει την ιδιοπροσωπία μας και ειδικότερα τη συνέχειά και τη διατήρηση της γλώσσας μας, με τα ιστορικά, λειτουργικά, φιλοσοφικά, ποιμαντικά και ποιητικά κείμενά της. Δυστυχώς η αγλωσσία έχει προσβάλλει τους κληρικούς και, κυρίως, τους λαϊκούς, που διαβάζουν ή ψάλλουν στους Ναούς και, φυσικά, εκείνους που συμμετέχουν στις Ακολουθίες. Τα πολλά λάθη στην απόδοση των κειμένων και στην εκφορά των λέξεων της Μεγάλης Εβδομάδας αποδεικνύουν την αποξένωση των Ελλήνων από τη γλώσσα τους.
Η ποιμαίνουσα Εκκλησία πρέπει επειγόντως να φροντίσει να κατανοούν τα κείμενα όσοι αναλαμβάνουν την απόδοση τους, αλλά και όσοι τα ακούν ή τα διαβάζουν. Αν δεν συμβεί αυτό σε λίγα χρόνια θα έχει να αντιμετωπίσει έντονο το δίλημμα της μεταφοράς των κειμένων στη μελλοντική νεοελληνική, των κάποιων εκατοντάδων γνωστών στους πολλούς λέξεων…
Περίοδο γλωσσικής πενίας πέρασαν οι Έλληνες και κατά τα μαρτυρικά χρόνια της σκλαβιάς στους Οθωμανούς. Επιβίωσαν, γιατί την αμάθεια αναπλήρωνε η βαθιά ευσέβειά τους, η αγάπη τους προς την Εκκλησία και η πεποίθησή τους πως τα «ιερά γράμματα» ήσαν ζωτικά για τη διατήρηση της ταυτότητάς τους…
Τώρα είναι διαφορετικά. Τώρα, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, η πλειονοψηφία της ελληνικής ιντελιγκέντσιας αρνείται την πολιτισμική κληρονομιά μας. Τώρα λοιπόν είναι ανάγκη η ποιμαίνουσα Εκκλησία να αποδειχθεί αξία των περιστάσεων. Αυτό φυσικά απαιτεί εκ μέρους της πνεύμα αυτοθυσίας, ενδιαφέρον για το ποίμνιο, αποστολική ιεραποστολική διάθεση και αξιοκρατική επιλογή Μητροπολιτών.-