Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ερρίπης
Η Πρώτη Εκκλησία είναι ήδη γεγονός μετά τα καταλυτικά γεγονοτα της Σταύρωσης. Είναι η κιβωτός στην οποία καταφεύγουν οι χριστιανοί, είναι η μοναδική τους ελπίδα αλλά και το καθημερινό τους βίωμα, αφού είναι δομημένη στην αγάπη, αφού ζει έμπρακτα καθημερινά την αγάπη με τα κοινά δείπνα. Πάλι όμως αποδεικνύεται με την πάροδο του χρόνου, ότι δεν είναι όλα παραδείσια, ότι η έλευση του Μεσσσία δεν μεταμόρφωσε τους ανθρώπους σε αγίους. Το να είναι κανείς χριστιανός δεν σημαίνει και ότι μετασχηματίστηκε αυτόματα σε μηχάνημα που κάνει τα πάντα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η προσπάθεια παραμένει το ίδιο αναγκαία, ο αγώνας το ίδιο απαραίτητος και μάλιστα πιο σκληρός. Αυτό που άλλαξε είναι η χάρις του Θεού που επιδαψιλεύεται στους πιστούς μέσω της Εκκλησίας και τους καθιστά ικανούς να κερδίσουν την ουράνιο βασιλεία.
Έτσι λοιπόν δεν άργησαν να παρουσιασθούν τα πρώτα προβλήματα. «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών» (Πραξ. στ.1). Ούτε λίγο ούτε πολύ, όταν πλήθυναν οι χριστιανοί και άρχισαν να συρρέουν πιστοί και έξω από την Ιουδαία, και συγκεκριμμένα από τις περιοχές των Ελληνιστικών πόλεων, τότε άρχισαν οι αδικίες. Τα φαγητά ήταν τώρα λιγότερα σε σχέση με τον αριθμό των ατόμων, οι μερίδες μικρότερες και όσοι είχαν γνωριμίες με τους ντόποιους Ιουδαίους εξυπηρετούντο καλύτερα. Αυτό δεν έγινε δεκτό από τους Αποστόλους και εξέλεξαν τους επτά διακόνους για να έχουν την επιμέλεια των δείπνων.
(«Ίωνάς – Ιωάννης – Ιούδας» εκδ. Γρηγόρη Αθήνα 2014 σελ. 102 – 103)