Του Μητροπολίτου Χονγκ-Κονγκ κ. Νεκταρίου
Απόψε στην Προσκομιδή θεώρησα πρέπον να μνημονεύσω όλους εκείνους, άνδρες και γυναίκες, που έδωσαν τα πάντα για την ελευθερία της Ελλάδος και τελικώς ατιμάσθηκαν και εξευτελίσθηκαν από συνέλληνες.
Στάθηκα στο όνομα του Νικήτα Σταματελόπουλου, του γνωστού ως Νικηταρά και Τουρκοφάγου. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στον Πειραιά, την πόλη όπου μεγάλωσα. Τον θεωρώ οικείο πρόσωπο. Η θύμηση του ονόματός του με έκανε να δακρύσω.
Σκέφτηκα ότι όλοι εμείς οι Έλληνες την ημέρα της 25ης Μαρτίου οφείλουμε να γονατίζουμε μπροστά στα εικονίσματα του Χριστού και της Παναγίας και να αποδίδουμε την οφειλομένη ευχαριστία για το μεγάλο δώρο της ελευθερίας αλλά θα πρέπει να γονατίζουμε και μπροστά στις εικόνες των αγωνιστών. Όσες μπορούμε να βρούμε και δεν τις έχουμε καταστρέψει.
Να γονατίζουμε μπροστά τους και να ικετεύουμε να μας συγχωρήσουν. Χέρια σαν του Νικηταρά που πάθαιναν αγκύλωση κρατώντας την πάλα στην μάχη, τα ανοίξαμε εμείς και τα υποχρεώσαμε να ζητιανεύουν. Τα λαβωμένα κορμιά τους τα εξευτελίσαμε με τα βρωμερά παιχνίδια της πολιτικής και των μικροσυμφερόντων και τα αφήσαμε να σαπίσουν σε παραπήγματα.
Σήμερα, εμείς οι έξυπνοι και οι τάχα εκσυγχρονισμένοι μιλάμε για ελευθερία αλλά φτύνουμε το απαράμιλλο ήθος και την ευψυχία αυτών που έχυσαν το αίμα τους για αυτήν. Αυτό το άγος θα μας συνοδεύει πάντοτε αν δεν μετανοήσουμε, αν δεν κλάψουμε πικρά, αν δεν αλλάξουμε στάση ζωής.
Όταν Πρέσβυς ξένης δυνάμεως ανακάλυψε, στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται ο Ναός της Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά, τον Νικηταρά να ζητιανεύει και τον ρώτησε, «Στρατηγέ τι κάνεις εδώ;» έλαβε την υπερήφανη απάντηση: «Απολαμβάνω την ελεύθερη Πατρίδα…»
Ακούει κανείς; Κατάλαβε κανείς;