Του Στέφανου Γ. Δορμπαράκη
Ξέρω πολύ καλά πως θα μου φανερωθείς σε λίγο. Ίσως σε λίγα λεπτά. Δεν θα σου πω αν είναι σωστά όσα πιστεύεις. Εξάλλου κι εγώ πιστεύω κάπου. Δεν με νοιάζει αν δηλώνεις άθεος… Δεν με απασχολεί αν είσαι χορτοφάγος… Έχει γίνει μόδα κι αυτό… Κι εγώ όμως έχω τις δικές μου «συνήθειες». Νηστεύω όποτε «πρέπει», όχι γιατί με πιέζουν αλλά γιατί το θέλω… Δεν θα σου κάνω κήρυγμα πού να στρέψεις το βλέμμα και τα μάτια σου. Ούτε θα ασχοληθώ με ποιον θα ερωτευτείς. Αυτά είναι δικά σου θέματα… Ξέρω ότι καπνίζεις κιόλας. Σκέψου κι εμένα όμως που έχω άσθμα…
Σε δέχομαι όπως είσαι… όχι γι’ αυτά που κάνεις. Μπορεί και να μην συμφωνώ σε όλα… Σε δέχομαι για σένα. Γι’ αυτό που έχεις μέσα σου. Σε παρακαλώ λοιπόν, όπως εγώ σου δείχνω την αγάπη μου, έτσι να με δεχτείς κι εσύ… ή μάλλον να με σεβαστείς… Δέξου κι εμένα όπως είμαι…