π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ο ιερέας σηκώθηκε από το γραφείο του κι ένα πλατύ χαμόγελο άνθισε στα χείλη του.

«Καλώς τους, καλώς τους», είπε με μεγάλη εγκαρδιότητα.

Ήταν ένα γνωστό του ζευγάρι, πιστά μέλη της Εκκλησίας, που μόλις είχαν φέρει στον κόσμο το τρίτο παιδάκι τους.

«Πάτερ, ήλθαμε για να κανονίσουμε τα της βαπτίσεως. Έχουν παρέλθει πια οι πρώτοι μήνες και τώρα που πάει να ζεστάνει λίγο ο καιρός θέλουμε να το βαπτίσουμε».

Ο ιερέας σημείωσε την ημερομηνία που σκέπτονταν και τους ρώτησε: «Έχετε συμφωνήσει στο όνομα του παιδιού; Δεν είναι προτεραιότητα στη βάπτιση αυτό βεβαίως, αλλά έχει και τούτο τη σημασία του. Η προτεραιότητα είναι το ίδιο το μυστήριο, εκεί που το παιδί, ή ο μεγάλος ίσως, γίνεται πια μέλος του σώματος του Χριστού, εκεί που ο Κύριος τον ενσωματώνει στον εαυτό Του, οπότε του δίνει τη δύναμη να μπορεί να Τον φανερώνει στον κόσμο, δηλαδή να γίνεται ο άνθρωπος μία προέκταση δική Του. Κι αυτό συνιστά, όπως ήδη ξέρετε, τον σκοπό από κει πέρα της ζωής του πιστού ανθρώπου: πώς θα διακρατεί την καθαρότητα του βαπτίσματος, πώς το ένδυμα που ενδύθηκε: τον ίδιο τον Χριστό, να το κρατά καθαρό και αμόλυντο».

«Μάλιστα, πάτερ, δόξα τω Θεώ, την αλήθεια αυτήν την έχουμε κατανοήσει, και μακάρι κι εμείς και τα παιδιά μας να βρισκόμαστε πάντοτε σ’ αυτήν την πορεία. Αλλά στο όνομα δεν έχουμε ακόμη συμφωνήσει. Έχουμε βγάλει τα ονόματα των γιαγιάδων – μη ξεχνάτε ότι όλα τα παιδιά μας είναι κοριτσάκια – και συνεπώς θέλουμε αυτή τη φορά να βγάλουμε το όνομα μιας αγίας που μας αρέσει ιδιαίτερα. Πολλές όμως άγιες έχουν ωραία ονόματα…».

«Το κάθε όνομα, εφόσον είναι χριστιανικό, είναι φορέας της χάρης του Θεού», είπε ο ιερέας με χαρούμενο πρόσωπο, «και έτσι δεν πρέπει τόσο πολύ να σας απασχολεί η ονοματοδοσία. Τέλος πάντων, δεν έχετε σκεφθεί κάτι;»

«Σε τρία ονόματα αγίων έχουμε περίπου καταλήξει», είπε η νεαρή μητέρα. «Αλεξία, Θεοδώρα και Άννα. Τώρα τι θα διαλέξουμε, θα δούμε…».

«Να πάτε στην ευχή του Θεού, και εύχομαι μέχρι τον άλλο μήνα που θα γίνει η βάπτιση να έχετε καταλήξει. Ωστόσο, ετοιμαστείτε κι εσείς να μετάσχετε στο μεγάλο αυτό γεγονός της εισόδου ενός νέου μέλους στο σώμα του Χριστού, που δεν είναι άλλο από την ετοιμασία σας για θεία κοινωνία. Ξέρω ότι μετέχετε συχνά στο σώμα και το αίμα του Χριστού μας, αλλά τη συγκεκριμένη Κυριακή της βάπτισης οπωσδήποτε να είστε έτοιμοι. Η θεία κοινωνία είναι η σπουδαιότερη συμμετοχή μας στις εορτές και τα πανηγύρια της Εκκλησίας, και η βάπτιση είναι ένα τέτοιο μεγάλο πανηγύρι για όλους τους πιστούς. Θα κρατήσω κι εγώ θεία κοινωνία για να κοινωνήσει για πρώτη φορά και η μικρούλα μας, όπως κι αν θα ονομαστεί. Άντε και στην ευχή του Θεού. Τα ξαναλέμε».

«Την ευχή σας, πάτερ».

⁂

«Τι έγινε, παιδιά; Καταλήξατε στο όνομα;», είπε χαμογελώντας ο ιερέας, καθώς είχε φτάσει η ώρα για την ακολουθία της βάπτισης της μικρής. «Πώς τελικά θα την πούμε;»

Οι γονείς, κρατώντας το μικρό παιδάκι, τον κοίταξαν αμήχανα και με μία ελαφριά ντροπή.

«Πάτερ, δυστυχώς δεν έχουμε καταλήξει ακόμη».

«Και πώς θα την ονομάσουμε, βρε παιδιά;», έπιασε να γελάει ο ιερέας. «Καλά, τελευταία διορία μέχρι το τέλος της κατήχησης».

Τελειώνοντας ο ιερέας την κατήχηση, κοίταξε προς τους γονείς που ήταν δίπλα του με τον ανάδοχο. Στην τελευταία ευχή έπρεπε να ονοματίσει το παιδί. Καμία λέξη, τσιμουδιά από πλευράς όλων.

«Πάτερ, αποφασίστε εσείς», είπε ψιθυρίζοντας η μητέρα. «Εμείς δεν βρίσκουμε άκρη».

«Καλά», είπε ο ιερέας, απορώντας λίγο με το αναποφάσιστο των γονιών. «Του Κυρίου δεηθώμεν. Δέσποτα Κύριε, ο Θεός ημών, προσκάλεσαι την δούλην σου  Ά ν ν α ν  προς το άγιόν σου φώτισμα, και καταξίωσον αυτήν της μεγάλης ταύτης χάριτος του αγίου σου Βαπτίσματος…». Έλαμψαν τα πρόσωπα των γονιών και του νονού.

Κάνοντας την απόλυση ο παπάς κοίταξε αριστερά του τη μεγάλη εικόνα της Παναγίας στο προσκυνητάρι. Δεν ξέρει, μα του φάνηκε πως η Μάνα Παναγιά σαν να του χαμογέλασε. Η Μάνα που βγήκε το όνομα της Μάνας Της…

«Τίποτε μάλλον δεν είναι τυχαίο», σκέφτηκε ο ιερέας. «Ούτε κι αυτό ακόμη…».

Πηγή εδώ