Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ερρίπης
«Η βάση όλης της παραβολής και το σημείο αναφοράς είναι ο πατέρας.
… Σε αυτόν αναφέρονται και οι δύο υιοί και από αυτόν τελικά κρίνονται. Η ζωή και των δυο τους έχει νόημα ανάλογα με το αν είναι κοντά ή μακριά του. Η πατρική αγκάλη και η πατρική οικία είναι μικρογραφία του κόσμου του Θεού.
… Όλη η παραβολή είναι ο πατέρας. Και οι δύο υιοί αλλάζουν, υφίστανται μεταπτώσεις, αυτός αποτελεί την μοναδική σταθερά, αυτός είναι η αναφορά όλων. Ο νεώτερος επαναστατεί και φεύγει, αλλοτριούται του πατρός, κόβει κάθε δεσμό και εξάρτηση και στο τέλος ξαναγυρνά εκεί από όπου ξεκίνησε, με τεράστιο βέβαια κόστος. Ο πρεσβύτερος μένει στην αρχή σταθερός αλλά στο τέλος αποσκιρτά και αυτός από τον πατέρα, χάνεται ίσως για πάντα, με τεράστιο και γι’ αυτόν κόστος. Ο πατέρας παραμένει ο αυτός εις τον αιώνα ως αγαπητική ελκτική δύναμη που συνέχει άπαντα τον χώρο και που δυνητικά μπορεί να επαναφέρει τα απολωλότα τέκνα του στην πρώτη παραδείσια κατάσταση.
Η εικόνα του πατέρα της Καινής Διαθήκης είναι απείρως καλύτερη από αυτήν της Παλαιάς. Τίμα τον πατέρα σου, πρόσταζε ο Μωσαϊκός Νόμος, αυτό του αρκούσε, για αγάπη ούτε λόγος. Στον Χριστιανισμό όμως ο Θεός αγάπη εστιν. Η αγάπη του πατέρα είναι αιώνια, όπως του Θεού.
… Το μαρτύριο του πατέρα ή η ευτυχία του δεν συμβαδίζει με αυτήν των παιδιών του. Το συναισθηματικό του πεδίο είναι απέραντο, καλύπτει όλους. Εάν ένας εξ αυτών δυστυχεί, και ο πατέρας δυστυχεί. Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, η οποία οφείλει να είναι απεριόριστη, θα έπρεπε να είναι ο μείζων ανασχετικός παράγων για τις πιθανές κακές μεταξύ τους σχέσεις. Τελικά εδὠ την μεγίστη χαρά του πατέρα για την επιστροφή του μικρού του υιού μονο ένας μπόρεσε να την μειώσει, ο μεγαλύτερός του υιός! ».
(αποσπάσματα από το βιβλίο «Ερμηνεία των ιερών Ευαγγελίων κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» εκδ. Γρηγόρη Αθήνα 2016 σελ. 37 -41)